Με την οικονομική υποστήριξη και την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, του Δήμου Ιωαννιτών και του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ιωαννιτών

14η διοργάνωση του

Photometria International Photography Festival

Διάρκεια: 24.9 – 2.10.2022

To Διεθνές φεστιβάλ φωτογραφίας Photometria 2022 φιλοξενεί πάνω από 50 καλλιτέχνες σε 13 εκθεσιακά σημεία των Ιωαννίνων, συμπεριλαμβανομένου και του καινούργιου χώρου: Photometria Photography Center (PPC)!  To πρόγραμμα, όπως κάθε χρόνο, είναι πλούσιο σε νέες φωτογραφικές προτάσεις, διαλέξεις υψηλού επιπέδου και δράσεις για παιδιά. Μετά το πέρας της διοργάνωσης, επιλεγμένες εκθέσεις ταξιδεύουν σε  διάφορες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Η είσοδος είναι δωρεάν σε όλους τους εκθεσιακούς χώρους του Φεστιβάλ

“Looking for the Light”, Photometria Awards 2022

Ομαδική έκθεση των 25 επιλεγμένων φωτογραφιών του διαγωνισμού Photometria Awards 2022 “Looking for the Light”, με κριτή τον Martin Parr! 

Κυνηγάω για πάντα το φως. Το φως μετατρέπει το συνηθισμένο σε μαγικό.

Trent Parke

Φως, ο ακρογωνιαίος λίθος της φωτογραφίας. Είναι το ζωοποιό, αυτό που αποκαλύπτει τον κόσμο γύρω μας, που φωτίζει το άγνωστο, και φανερώνει αρετές, ελπίδα, αλήθεια και ευτυχία. Χρησιμοποιήθηκε σαν σύμβολο του «καλού» θρησκευτικά και κοινωνικοπολιτικά, που βρίσκεται σε μια αέναη μάχη έναντια στο κακό, στο σκοτάδι και στις σκιές. Ταυτίζεται με το θεϊκό, αλλά και με τη γνώση. Ήδη η περσινή θεματική (Un)lucky (R)evolution, έθεσε τον προβληματισμό για το που στεκόμαστε σαν ανθρωπότητα πλέον. Φέτος κοιτάμε μπροστά. Κοιτάμε το μέλλον αισιόδοξα, αναζητώντας το φως σε κάθε πτυχή του βίου μας. Ψάχνουμε όλα αυτά για τα οποία αξίζει να αγωνιστούμε, αλλά και όλα τα σκοτάδια που περιμένουν να φωτιστούν. Αναζητούμε το φως που θα μας δώσει νέα γνώση αλλά και την αισιοδοξία που χρειαζόμαστε σε ένα κόσμο που συνεχίζει να βουτά στο σκοταδισμό. Εξάλλου όπως αναφέρει και ο Αυστραλός φωτογράφος του Magnum, Trent Parke: «Το φως μετατρέπει το συνηθισμένο σε μαγικό». Ας προσπαθήσουμε λοιπόν φέτος να διαδώσουμε τη μαγεία!

Συμμετέχουν οι:

Daria Tsygankova – “The dark knight”, Άκης Πασαλίδης – “Untitled”, Noemi Comi – “Deathfest”, Βασίλης Δ. Γόνης – “Don’t look at the sun”, Βλαδίμηρος Ταχματζίδης – “Trip to knowhere”, Άγγελος Μπαράι – “Untitled”, Mohammad Reza Masoumi – “Ahoora”, Andi Abdul Halil – “The Best Friend”, Νίκος Κονιδάρης – “Angeliki”, Arezoo Babagoli – “In the heart of the earth”, Tatiana Mishchenko – “Ephemeral Motels”, Σοφία Τολίκα – “The escape of Philoctetes”, Olga Tkachenko – “Spring morning”, Gali Tibbon – “Cross of Light”, Elina Kichheva – “Shaman”, Elena Kozlova – “Natalie”, Αντώνης Παπακωνσταντίνου – “Light composition”, Natalia Gorshkova – “Jugglers”, Μαρία Καροφυλλίδου – “On the beach”, Matteo Capone -“Solo” Azamat Matkarimov – “Mysterious shepherd”, Ali Moarref – “Pray for forgiveness”, Sasan Moayyedi – “Love Story”, Sibusiso Bheka – “Iparty”, Ισίδωρος Μπλούγκαρης – “Breathe”

Δημαρχείο Ιωαννίνων (περιβάλλοντας χώρος)

Διάρκεια: 24.9 – 28.10.2022

© Ηλιάνα Μεϊντάνη

“landscape stories”

Συμμετέχουν:

Γιώργος Γιατρομανωλάκης, Κωνσταντίνος Γδοντάκης, Κατερίνα Διγώνη, Κώστας Καψιάνης, Δημήτρης Κοιλαλούς, Μπάμπης Κουγεμήτρος, Γιάννης Κουκουράκης, Πέτρος Κουμπλής, Ιωάννης Κωνσταντίνου, Ηλιάνα Μεϊντάνη, Περικλής Μπούτος, Ρέα Παπαδοπούλου, Κοσμάς Παυλίδης, Αχιλλέας Τηλέγραφος, Κωνσταντίνος Τούντας, Μαρίνος Τσαγκαράκης, Πάνος Χαραλαμπίδης, Μαίρη Χαιρετάκη, Jeff Vanderpool

Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων (Κοραή 1)

Διάρκεια: 25.9 – 23.11

Σε συνεργασία με το MOMus – Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης

“Meditations”, Alice Zilberberg

Σε αυτή τη σειρά, η Zilberberg δημιουργεί συνθέσεις ζώων ως μία έκφραση αυτο-θεραπείας, εφιστώντας την προσοχή στην επίγνωση και τη διατήρηση της φύσης. Ως κάτοικος της πόλης, η καθημερινή λειτουργία σε ένα περιβάλλον το οποίο δομείται με βάση την ταχύτητα, μπορεί να είναι συναισθηματικά ανησυχητικό. Η καλλιτέχνης επαναπροσδιορίζεται με την αίσθηση ηρεμίας που δίνουν αυτά τα ζώα. Αυτά τα πλάσματα αποκαθιστούν μια παρουσία, μια ηρεμία και μια μεγαλύτερη προοπτική. Η μινιμαλιστική αισθητική τους, είναι μια μεταφορά της προσπάθειας για απλότητα. Τα έργα της Zilberberg προσκαλούν σε μια κατάσταση διαλογισμού, ενθαρρύνοντας τον θεατή να μείνει ακίνητος και να βρει την ευτυχία στη στιγμή. Τα έργα είναι ένα κράμα πολλών φωτογραφιών από όλο τον κόσμο, που συγκεντρώθηκαν από την καλλιτέχνιδα κατά την προεργασία της δουλειάς. Η ψηφιακή μετατόπιση των ζώων από το περιβάλλον τους είναι αντιπροσωπευτική της μετατόπισής τους στην πραγματική ζωή από την άγρια ​​φύση λόγω της ανθρώπινης παρέμβασης. Τα ζώα έχουν ένα «σπίτι» σε κάθε εικόνα, το οποίο, σε πολλές περιπτώσεις, δεν υπάρχει πλέον στη φύση. Οι εικόνες είναι ένας φόρος τιμής, μια απόδειξη της ομορφιάς της φύσης και ένα έδαφος για να προβληματιστούμε για την αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων και του φυσικού κόσμου.

Υπαίθριος χώρος Ιτς Καλέ (έναντι Βυζαντινού Μουσείου)

Διάρκεια: 24.9 – 9.10.2022

Δευτ. – Κυρ.: 08:00 – 22:00

“Διάβα: Νομάδες κτηνοτρόφοι στην ορεινή Ελλάδα”, Δημήτρης Τοσίδης

Η Ποιμενική Κτηνοτροφία, είναι μια πρακτική αιώνων που κρατήθηκε ζωντανή στην χτυπημένη από την κρίση Ελλάδα. Στα ψηλά βουνά της Βόρειας Ελλάδας εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα μια αγροτική πρακτική που ανήκει στους προηγούμενους αιώνες. Αυτή η πρακτική –ή τεχνική, που ονομάζεται Διάβα (η μετακίνηση με τα πόδια)– η οποία πηγαίνει αιώνες πίσω, είναι η ετήσια αγροτική μετανάστευση των βοσκών και των κοπαδιών τους μεταξύ καλοκαιρινών και χειμερινών βοσκοτόπων και από απομονωμένες ορεινές περιοχές σε θερμότερα πεδινά εδάφη. Μέσα απ’ τον χρόνο και τον τόπο τέτοιες μετακινήσεις βρίσκονταν στον πυρήνα της πολιτιστικής και κοινωνικής σύνθεσης των ορεινών αγροτικών κοινοτήτων, ενώ συνέβαλαν στη διαμόρφωση και ανάπτυξη του τοπίου των περιοχών όπου λάμβαναν χώρα. Έχοντας χρησιμοποιηθεί ως επί το πλείστον από τις γηγενείς ομάδες της Ελλάδας, όπως οι Βλάχοι και οι Σαρακατσάνοι, η ποιμενική κτηνοτροφία αποτελούσε την κύρια πρακτική της χώρας μέχρι τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, όταν άρχισαν να εμφανίζονται νέες γεωργικές τεχνολογίες. Πρόσφατα, ανακηρύχθηκε άυλη πολιτισμική κληρονομία της UNESCO. Σήμερα, πολύ λίγες οικογένειες μετακινούνται με τα πόδια, χωρίς να χρησιμοποιούν κανένα μέσο μεταφοράς, για να κρατήσουν τα κοπάδια τους σε μεγάλα υψόμετρα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και ύστερα να τα μεταφέρουν πάνω από 200 χιλιόμετρα για να επιστρέψουν στον χειμερινό προορισμό τους που βρίσκεται στην περιοχή της Θεσσαλίας, στην Κεντρική Ελλάδα. Αυτή δεν είναι μόνο μια παραδοσιακή και πολιτιστική δράση, αλλά και μια οικολογική και φιλική προς το περιβάλλον πρακτική που διατηρεί την ανθρώπινη παρουσία σε μια από τις πιο απομακρυσμένες ορεινές περιοχές των Βαλκανίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μουσείο Αργυροτεχνίας (Κάστρο)

Διάρκεια: 21.9 – 24.10.2022

Τετ. – Δευ.: 10:00 – 18:00

Σε συνεργασία με το Athens Photo World

“07:00 am – 15:00 pm”, Μιχάλης Πατσούρας

Πρόκειται για το ωράριο λειτουργίας των υπηρεσιών του ελληνικού δημοσίου. Μέχρι πρότινος όνειρο όλων σχεδόν των Ελλήνων ήταν να εξασφαλίσουν μία θέση σε κάποια (οποιαδήποτε) υπηρεσία στον Δημόσιο τομέα, με την προσδοκία ενός σταθερού μισθού και της αίσθησης ασφάλειας και σιγουριάς. Οι συγκυρίες το έφεραν να βρεθώ κι εγώ σ’ αυτήν τη θέση, χωρίς ουσιαστικά να το επιδιώξω. Για δέκα χρόνια έζησα από μέσα τι σημαίνει ελληνικό δημόσιο. Γκρίζοι χώροι, άνευροι ρυθμοί, θάλασσες από χαρτιά, που από μέσα τους αναδυόταν καθημερινά το φάσμα της γραφειοκρατίας, καταστέλλοντας κάθε ίχνος ανθρώπινης δημιουργικότητας. Άνθρωποι εξουθενωμένοι, όχι από την κούραση, αλλά από την ανελέητη καθημερινή ρουτίνα, που θα ήταν λιγότερο δυσβάσταχτη αν ο μηχανισμός αυτός λειτουργούσε πιο εύρυθμα. Άνθρωποι που δουλεύουν, ονειρεύονται, γιορτάζουν, βαριούνται, αναζητούν το νόημα που κρύβεται πίσω από όλο αυτό και μαζί πολλές φορές την έξοδο “κινδύνου”.

Η πρόθεσή μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση να εκθέσω τους πρώην συναδέλφους μου, αλλά να καταγράψω τη ζωή και την καθημερινότητά τους.

Παρατήρηση και καταγραφή λοιπόν αποτελεί αυτή η δουλειά μου, που οι συγκυρίες το έφεραν να αποκτήσει διαστάσεις κοινωνικοϊστορικού ντοκουμέντου, δεδομένου ότι αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα ο δημόσιος τομέας αντιμετωπίζεται ως αποδιοπομπαίος τράγος της κρίσης. Ευρωπαίοι και ντόπιοι ιθύνοντες έκριναν ότι η εξυγίανση αυτού του χώρου θα ανοίξει το δρόμο προς την ανάπτυξη και την οικονομική μεταρρύθμιση της χώρας.

Όπως και να ΄χει,

το όνειρο του Έλληνα για μια θέση στο δημόσιο καταρρέει και τα θεμέλια του δυσλειτουργικού αυτού μηχανισμού έχουν ήδη αρχίσει να τρίζουν.

Τι μέλλει γενέσθαι, οψόμεθα…

Πολιτιστικός Πολυχώρος «Δημ. Χατζής» (Παλαιά Σφαγεία)

Διάρκεια: 24.9 – 2.10.2022

Δευ. – Παρ.: 18:00 – 22:00

Σαβ. – Κυρ.: 10:00 – 14:00 & 18:00 – 22:00

“The Landscapes Behind”, Αγγελική Σβορώνου

Τοπία κρυμμένα πίσω από άλλα τοπία. Τοπία που ορίζονται από την ξύλινη κορνίζα ενός κάδρου ή τα άκρα ενός επίπλου. Τοπία που ο χρόνος σχηματίζει πάνω στους τοίχους και μένουν εκεί, αόρατα, ώσπου να τα αποκαλύψει κάποτε μια μετακόμιση, ένας θάνατος, μια αλλαγή στην κατά τα άλλα αδιάλειπτη ρουτίνα της καθημερινότητας. Όπως μας υπενθυμίζει ο Γάλλος φιλόσοφος και σημειολόγος Roland Barthes, η φωτογραφία σχετίζεται άμεσα με τον θάνατο.

Τοπία, ή μάλλον σημάδια ενός παρελθόντος που έληξε άδοξα ή ένδοξα, ίσως και αναπάντεχα. Εκεί που δεν το περιμένουμε αναγκαζόμαστε να θρηνήσουμε, να κηδέψουμε, να μετακομίσουμε, ν ’αλλάξουμε ζωή, είτε το θέλουμε είτε όχι.

Εφήμερα κι όμως μόνιμα, είναι τα αποτυπώματα μιας ανθρώπινης ζωής, που έμειναν πίσω για να μας τη θυμίζουν μέχρι να τα εξαφανίσει η αδυσώπητη βούρτσα του μπογιατζή. Το αποτύπωμα και το αντικείμενο που το δημιούργησε είναι αλληλένδετα, η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει την παρουσία του άλλου -όπως η φωτογραφία το αρνητικό της- ενώ ταυτόχρονα την ακυρώνει, αφού το ένα επικαλύπτει το άλλο.

Η συγγραφέας και θεωρητικός τέχνης Μαρία Γιαγιάννου σημειώνει: «Οι φωτογραφίες της Αγγελικής Σβορώνου είναι μια οργανωμένη φάρσα ανατροπής του Πραγματικού. Μπορεί να αναμένεται κάτι τέτοιο από μια σειρά ρεαλιστικών φωτογραφιών που απεικονίζουν ακριβώς τα ντουβάρια της πραγματικότητας; (…) Η σημασία των έργων αυτών είναι ότι αποκαλύπτουν μια κεντρική απουσία˙ την απουσία θέματος. Το θέμα αποχωρεί μαζί με τον άνθρωπο˙ τον ένοικο του σπιτιού, τον υπάλληλο του γραφείου, τον πρώην ιδιοκτήτη της επιχείρησης, το κάποτε νιόπαντρο ζευγάρι. Ο άνθρωπος που έφυγε, το άλλοτε κεντρικό θέμα, γίνεται τώρα το πίσω τοπίο. Ο άνθρωπος είναι μια κρυφή πτυχή της ζωής του τοίχου. Ο πρωταγωνιστής τοίχος στα έργα της Σβορώνου κρατάει καλά τα μυστικά του. Ο τοίχος είναι τάφος εχεμύθειας».

Πύλη Αγ. Γεωργίου (Στοές Κάστρου)

Διάρκεια: 24.9 – 2.10.2022

Δευ. – Παρ.: 18:00 – 22:00

Σαβ. – Κυρ.: 10:00 – 14:00 & 18:00 – 22:00

© Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Φωτογραφικό Αρχείο –

Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού/ Οργανισμός Διαχείρισης και Ανάπτυξης Πολιτιστικών Πόρων (Ο.Δ.Α.Π.)

“Η κατάχωση και προστασία των αρχαίων

του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο”

Η Έκθεση «Κατάχωση και προστασία των αρχαίων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο» περιλαμβάνει φωτογραφίες από το πλούσιο Φωτογραφικό Αρχείο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου με όψεις από το έργο της διαφύλαξης των αρχαιοτήτων των Συλλογών του στις παραμονές της Κατοχής της Αθήνας, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το κύριο κτίριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου θεμελιώθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1866, σε σχέδια των αρχιτεκτόνων E. Ziller και L. Lange. Λίγο πριν από τα τέλη του Οκτώβρη 1940 είχε ολοκληρωθεί η δεύτερη επέκταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, με βάση σχέδια του αρχιτέκτονα Γ. Νομικού, προσφέροντας πολύτιμους πρόσθετους χώρους στο Μουσείο. Πριν από την έναρξη του πολέμου συγκροτήθηκαν στην Ελλάδα υπηρεσιακές επιτροπές, όπως και αντίστοιχες ομάδες υπηρεσιακών παραγόντων σε άλλα κράτη, με σκοπό την οργάνωση του έργου της φύλαξης και προστασίας των αρχαίων όλων των Μουσειακών Συλλογών και εκδόθηκαν αντίστοιχες επίσημες οδηγίες.

Στα τέλη του 1940 και μέχρι τον Απρίλιο 1941, μαρμάρινα και χάλκινα αγάλματα, πήλινα αγγεία, ειδώλια και άλλα αρχαία έργα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου συγκεντρώθηκαν, συσκευάστηκαν και τοποθετήθηκαν μέσα σε κιβώτια ή σε ορύγματα που ανοίχτηκαν στις αίθουσες του Μουσείου, για να διαφυλαχθούν από τους κινδύνους του πολέμου, και ειδικότερα από την καταστροφή τους λόγω αεροπορικών βομβαρδισμών. Φυλάχτηκαν σε κρυψώνες κάτω από τα δάπεδα των αιθουσών του παλιού κτιρίου, αλλά κυρίως στα υπόγεια της νέας επέκτασης, σκεπασμένα με άμμο σε ύψος 3-4 μέτρων.

Γύρω στα τέλη του πολέμου, τον Μάρτιο 1946, το επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό του Μουσείου, με τις οδηγίες του διευθυντή Χρήστου Καρούζου και την πολύτιμη βοήθεια της Εφόρου Αγγείων και Μικροτεχνίας Σέμνης Παπασπυρίδη Καρούζου, ξεκίνησε τις εργασίες αποκάλυψης των αρχαίων από τις κρυψώνες τους, τη συντήρηση και την επανέκθεσή τους. Τα εγκαίνια της πρώτης μεταπολεμικής έκθεσης έγιναν το 1947, ενώ οι εργασίες διαρρύθμισης των χώρων του Μουσείου προχώρησαν και κατά τη δεκαετία 1950.

Τα έργα της αρχαίας ελληνικής τέχνης που αποτυπώθηκαν σε φωτογραφίες της Έκθεσης διαφυλάχτηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και εκτίθενται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Το αναλογικό φωτογραφικό υλικό του Αρχείου του Μουσείου, που παρουσιάζεται εδώ, προσφέρει στοιχεία νεότερης ιστορικής μαρτυρίας.

Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων Ιτς Καλέ

Διάρκεια: 24.9 – 2.10.2022

Δευ. – Παρ.: 18:00 – 22:00

Σαβ. – Κυρ.: 10:00 – 14:00 & 18:00 – 22:00

Σε συνεργασία με το MOMus – Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και το Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων

© Antonella Simonelli

“Place”

Ομαδική έκθεση στο πλαίσιο του Photocitizens

Το Photocitizens International Photography Festival ιδρύθηκε το 2015. Στόχος του είναι να συνδέσει προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές φωτογραφίας σε όλο τον κόσμο με διεθνή φεστιβάλ φωτογραφίας, γκαλερί και καλλιτεχνικούς οργανισμούς. Στην τελευταία του διοργάνωση συγκέντρωσε συνεργάτες από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ελλάδα, το Βιετνάμ, τον Λίβανο, την Ισπανία, τις ΗΠΑ, την Ιρλανδία, τη Νέα Ζηλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο για να ερευνήσουν, να συνεργαστούν και να αναδείξουν μελλοντικά ταλέντα. Από τώρα έως τον Ιούλιο του 2023 θα πραγματοποιηθούν διάφορες εκθέσεις σε όλο τον κόσμο.

«Γνωρίζοντας πού βρίσκεσαι, εξελίσσεσαι στο να μπορείς να κρίνεις πού βρίσκεσαι».

Eudora Welty

Για πολλούς από εκείνους που είναι αρκετά τυχεροί στον πλανήτη να έχουν διαβατήριο και να αγοράσουν εισιτήριο, η ικανότητα να ταξιδεύουν και να βιώνουν νέα μέρη ήταν κεντρικής σημασίας για την εργασία και τον ελεύθερο χρόνο. Τα ταξίδια ήταν μια ιεροτελεστία μετάβασης ή ανταμοιβής, η φυσική ενσάρκωση της εταιρικής εξαγοράς, η σύνδεση για απομακρυσμένες οικογένειες, μια διέξοδος για νέα απασχόληση, μια νέα αρχή και μια περιπέτεια. Για όσους φεύγουν από τον πόλεμο, την πείνα, τη δίωξη ή τη δικαιοσύνη, η ικανότητα να αλλάζουν τόπους ήταν αναγκαιότητα, όχι πολυτέλεια. Από την έναρξή της, η φωτογραφία ήταν το μέσο, με το οποίο καταγράψαμε αυτές τις εμπειρίες, τις μοιραστήκαμε μέσω φωτογραφικών εκθέσεων, βιβλίων, εκτυπώσεων και τώρα στις πολλές διαδικτυακές πλατφόρμες που περιηγούμαστε.

Ωστόσο, από τον Μάρτιο του 2020, ο COVID-19 έχει κυριολεκτικά αλλάξει το πρόσωπο του πλανήτη μας. Από τις 11 Μαρτίου 2020, όταν ο Π.Ο.Υ. κήρυξε την πανδημία COVID-19, αλλά και από τις 22 Φεβρουαρίου 2021, εφαρμόστηκαν σχεδόν 105.000 περιορισμοί μετακίνησης σε όλο τον κόσμο (IOM, 2021α). Οι μεταναστευτικές ροές προς τις χώρες του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) εκτιμάται ότι έχουν μειωθεί κατά 46 τοις εκατό το πρώτο εξάμηνο του 2020, πράγμα που αποτελεί ιστορικό χαμηλό. (ΟΟΣΑ, 2020α). Τα δημογραφικά στοιχεία γέννησης, θανάτου και πληθυσμού για τα επόμενα χρόνια θα καταγράφουν αυτό το σεισμικό παγκόσμιο γεγονός, και αυτή τη στιγμή η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς δεν πηγαίνει πουθενά.

Οπότε, τι σημαίνει για εσάς ως πολίτες και φωτογράφοι να βρίσκεστε ακριβώς εκεί που βρίσκεστε; Το Photocitizens 2022 σας ζητά να σκεφτείτε τη σχέση σας με τον Τόπο. Αυτή η σχέση μπορεί να έχει αλλάξει σημαντικά κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ίσως να έχει γίνει πιο σημαντική κατά κάποιο τρόπο. Ο τόπος μπορεί να σημαίνει ρίζες, πολιτιστική σύνδεση, σπίτι και οικογένεια. Αλλά ο τόπος μπορεί επίσης να περιορίσει, να αποκλείσει, να απομονώσει και να εκφοβίσει. Η εικόνα μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε κάτι από τη ζωή μας ή τη ζωή των γύρω μας. Μπορεί να επικοινωνεί κάτι πολύτιμο ή επικίνδυνο, άξιο θύμησης, φανταστικό ή απόλυτο.

Μεντρεσές, Βελή Τζαμί

Διάρκεια: 24.9 – 2.10.2022

Δευ. – Κυρ.: 18:00 – 22:00

Σε συνεργασία με το Photocitizens International Photography Festival

© Newsha Tavakolian – Magnum Photos

“Μαρτυρίες – Βλέμματα”

1971 – 2021: Γιατροί Χωρίς Σύνορα και Magnum Photos, 50 χρόνια στο πεδίο

Για 50 χρόνια, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και το πρακτορείο Magnum Photos καλύπτουν τους ίδιους τομείς παρέμβασης: εμπόλεμες ζώνες, ανθρωπιστικές κρίσεις, φυσικές καταστροφές, καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Οι δύο οργανισμοί μοιράζονται τις ίδιες αξίες και αρχές και ιδιαίτερα την ανεξαρτησία τους.

Η 50ή επέτειος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα αποτελεί την ευκαιρία για μια αναδρομική έκθεση που αποτυπώνει τη συνεργασία των δύο οργανισμών μέσα στις δεκαετίες. Η έκθεση με τίτλο «Μαρτυρίες – Βλέμματα» περιλαμβάνει μια επιλογή φωτογραφιών από τα αρχεία του πρακτορείου Magnum Photos, οι οποίες τεκμηριώνουν τις κύριες ανθρωπιστικές κρίσεις και τη δράση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, από το 1971 έως σήμερα. Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι εξίσου αφηγηματικό όσο και οπτικό.

Φωτογράφοι: Abbas (IR), Enri Canaj (AL), Raymond Depardon (FR), Thomas Dworzak (DE), Stuart Franklin (UK), Hiroji Kubota (JP), Yael Martinez (MX), Lorenzo Meloni (IT), Paolo Pellegrin (IT), Gilles Peress (FR), Chris Steele-Perkins (UK), Cristina Garcia Rodero (ES), Moises Saman (ES/US), Jerome Sessini (FR), Newsha Tavakolian (IR)

Photometria Photography Center (PPC) (21ης Φεβρουαρίου 184)

Διάρκεια: 24.9 – 11.12.2022

Πεμ. – Κυρ.: 17:00 – 21:00

Parallel Voices

Ομαδική έκθεση των 9 επιλεγμένων φωτογραφικών σειρών του διαγωνισμού Parallel Voices

“Desired constellations” – Giacomo Infantino (IT), “Εκεί που το ποτάμι κυλάει βουβά” – Σάκης Δαζάνης (GR), “Άναρθρες σιωπές” – Αντώνης Παναγόπουλος (GR), “ID” – Stephie Grape (GR), “Volver” – Mauro Curti (IT), “The white line” – Rosa Rodriguez (ES), “Το ταξίδι του μοναχού” – Λευτέρης Παρασκευαΐδης (GR), “Outlook (Views from the North East)” – Mark Adams (GB), “Niewybuch” – Natalia Kepesz (PL) 

Αύλειος χώρος Αρχοντικού Πυρσινέλλα – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.

Διάρκεια: 24.9 – 28.10.2022

“Desired constellations”, Giacomo Infantino

Η ανθρώπινη διάνοια έχει ασχοληθεί για αιώνες με τη Θέληση να ποσοτικοποιήσει τον χρόνο που έχει παρέλθει από τη δημιουργία των πραγμάτων. Η διαστρωμάτωση των αιώνων, οι εποχικές αλλαγές, η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και του οικοτόπου του έχουν αποτελέσει αντικείμενο συγκεκριμένων μελετών με στόχο την αναπαράσταση αυτού που είναι πιο εμβληματικό: τη ροή του χρόνου.

“Ενα επιστημονικό ταξίδι στο άγνωστο που αναφέρει πραγματικά δεδομένα για φαινόμενα έτη φωτός μακριά μας, όπως αυτό των άστρων: μέσω της γυροχρονολογίας ήταν δυνατό να προσδιοριστεί η ακριβής ηλικία αυτών των ουράνιων σωμάτων των οποίων βλέπουμε μόνο τη λάμψη.

“Ενα ταξίδι στο χρόνο ταυτόχρονο με την εμπειρία του παρόντος: αυτό συμβαίνει όταν παρατηρούμε ένα αστέρι που βρίσκεται χίλια έτη φωτός από εμάς.

Παρατηρώντας μια φωτογραφία μπορούμε να βιώσουμε το ίδιο χρονικό βραχυκύκλωμα μέσω του οποίου βιώνουμε τη ροή του χρόνου, που με τη σειρά του γίνεται εργαλείο για να παρατηρήσουμε κάτι που υπάρχει μόνο στην προηγούμενη μορφή του.

Το ανθρώπινο είδος ανέπτυξε πάντα ερωτήματα, αμφιβολίες και τέλος, Θεωρίες για τη λανθάνουσα διάσταση του χρόνου, από τους κοσμογονικούς ρυθμούς των άστρων μέχρι την επιστημονική μέθοδο.

0 χρόνος αποκρυσταλλώνει, παρόμοια με τους σταλαγμίτες μιας σπηλιάς, την παρουσία του. Το ίχνος του γίνεται η κύρια πηγή μελέτης και έτσι το Desired Constellation ακολουθεί ένα φανταστικό χρονοδιάγραμμα μέσα από το οποίο είναι δυνατό να ενωθούν δύο διαστάσεις, η μία απέναντι στην άλλη, σε συνεχή διάλογο με τον άνθρωπο και την αναπαράστασή του.

Από προϊστορικά σπήλαια έως ρωμαϊκά λατομεία που εγκαταλείφθηκαν τον εικοστό αιώνα μετά την άφιξη των Ναζί, από φαινομενικά αμόλυντα περιβάλλοντα μέχρι τα πιο ανθρωποποιημένα, το Desired Constellation φέρνει σε αλληγορικό διάλογο τις πιο αρχαϊκές διαστάσεις της περιοχής μαζί με τις πιο σύγχρονες, πλοηγώντας μέσα σε ένα χρονοδιάγραμμα στο οποίο το μέλλον και το παρελθόν αντικρίζουν το ένα το άλλο, ανοίγοντας τις πόρτες σε μια συλλογική και μυστηριώδη φαντασία.

“Εκεί που το ποτάμι κυλάει βουβά”, Σάκης Δαζάνης

Η Βοβούσα είναι ένα ορεινό χωριό σε υψόμετρο 1000 μέτρων στο Ανατολικό Ζαγόρι της Ηπείρου. Το ετήσιο καλοκαιρινό φεστιβάλ ήταν ο λόγος που έκανα την διαδρομή για πρώτη φορά. Από τότε πάντα επέστρεφα γμωρίζοντας ντόπιους και επισκέπτες που ήθελαν να ζήσουν τις δονήσεις και να επηρεαστούν από την αυθεντικότητα του τοπίου.

Το όνομα Βοβόυσα προέρχεται από τη βοή του ποταμού Αωού που διασχίζει το χώριο. Στην πραγματικότητα αυτό που άκουσα, ήταν η συναρπαστική και ενδιαφέρουσα σιωπή του υδάτινου τοπίου τόσο υποβλητική και υποσχόμενη. Οι κάτοικοι της περιοχής, οι περισσότεροι Βλάχοι, ασχολούνται με την υλοτομία, την κτηνοτροφία και τον τουρισμό.

Τα λιβάδια του Λύγκου, οι ορεινές κορυφές της Βάλια Κάλντα, το πυκνό ελατόδασος που αντανακλούσε στον ποταμό Αώο ήταν ένα deja vu.

Όπως το αμνιακό υγρό, η ροή του ποταμού μας οδηγεί πίσω στη μήτρα, το βασίλειο της λήθης’ μια αλληγορία για τον κύκλο γέννησης, θανάτου και αναγέννησης.

Το πρότζεκτ είναι μια ωδή στην ομορφιά του παρθένου ορεινού τοπίου, την ήπια ανθρώπινη παρέμβαση και μια πρόσκληση για τον σύγχρονο άνθρωπο να προσφέρει κέρδη και ασφάλεια στο μέλλον.

“Niewybuch”, Natalia Kepesz

Το «Niewybuch» δίνει μια εικόνα για τον κόσμο των στρατιωτικών κατασκηνώσεων, ένα φαινόμενο που έχει γνωρίσει μαζική αύξηση στην Πολωνία τα τελευταία χρόνια.

Εκτός από τη διδασκαλία των βασικών στρατιωτικών ασκήσεων, τα παιδιά και οι νέοι διδάσκονται μέσω του παιχνιδιού την υπακοή, την αφοβία και τον πατριωτισμό.

Ανάμεσα στο ψεύτικο αίμα, το τρυπάνι και την ανεπιφύλακτη χρήση όπλων, το έργο θέτει το ερώτημα των συναισθηματικών επιπτώσεων της στρατιωτικής εκπαίδευσης και αντιμετωπίζει την ένταση μεταξύ της αναζήτησης ενός παιδιού για περιπέτεια και των υπερβολών της πολωνικής στρατιωτικής λατρείας.

“Outlook (Views from the North East)”, Mark Adams

Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης αξιολόγησης της εμπάθειας των ενρωπάίκών χωρών, το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται ψηλά στη λίστα των εθνών πον θα μπορούσαν να επηρεαστούν δραματικά από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας πον προκαλείται από την κλιματική αλλαγή. Το «Outlook» αντικατοπτρίζει μέρος αυτού τον πληγέντος τοπίου -την παράκτια περιοχή της βορειοανατολικής Αγγλίας. Σε φωτογραφίες που έγιναν μεταξύ 2015-2021, χαρτογραφείται μια μεταβατική περίοδος – μια εποχή που η Βρετανία αναλογίζεται την ταυτότητά της ως νησιωτικό έθνος, την ανεξαρτησία της και το διαφαινόμενο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής.

Αυτό το εν εξελίξει έργο έχει ως κίνητρο τα διαστανρούμενα θέματα της παράκτιας αρχιτεκτονικής, τις φυσικές, τεχνητές και πολιτιστικές τοπογραφίες ως ανθεκτικές κατασκευές ή σύμβολα. Η διαδικασία τον περπατήματος παρέχει την ώθηση για τη δημιουργία αυτών των κινηματογραφικών εικόνων που εξερευνούν τα παράκτιαμονοπάτια, τις αραιοκατοικημένες ακτές, τα σύνορα, τα όρια και την οικιακή αρχιτεκτονική στην άκρη της γης.

Στην πρακτική μου, το περπάτημα είναι ένα όργανο περισυλλογής, που δημιουργεί συνθήκες μέσα από τους ρυθμούς που μεσολαβούν μεταξύ αναχώρησης και άφιξης. Όπως παρατήρησε κάποτε η Rebecca Solnit «Ο ρυθμός τον περπατήματος δημιουργεί ένα είδος ρυθμού σκέψης και το πέρασμα μέσα από ένα τοπίο αντηχεί ή διεγείρει το πέρασμα μέσα από μια σειρά από σκέψεις» (2000 σελ. 5-6)

Το έργο αποφεύγει τις κλασικές τροπές της φωτογραφίας ντοκουμέντου που ασχολούνται με το άμεσο και ορατό, αντίθετα οι εικόνες εξερευνούν έμμεσα τις αντιληπτές απειλές -στάθμη της θάλασσας, παλίρροιες, αναχώματα, θαλάσσιες άμυνες -πιθανές συνέπειες ή αντιδράσεις στην κλιματική αλλαγή που βρίσκονται πέρα από τον ορίζοντα. Η ενδόμυχη ματιά προς την αρχιτεκτονική και τη φυσική τοπογραφία τον εδάφους παρουσιάζεται εδώ σε σχέση με τον ορίζοντα, παρέχοντας ένα χώρο για να στοχαστεί κανείς αυτό που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει σπίτι και ασφάλεια.

«Η κίνηση δεν είναι περίεργη για μένα, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά είμαι πιο άνετα στην κίνηση. Για μένα, το να είμαι σε κίνηση παρέχει μια αίσθηση σταθερότητας – το να έχω φύγει αλλά να μην είμαι ακόμα εκεί».

Βιβλίογραφικές αναφορές:

Rendell. J, (2002) Travelling the distance/Encountering the Other, Blamey D (ed.), Here, There, Elsewhere. London. Open Editions Solnit, R. (2000). Wanderlust: α history of walking. London. Penguin.

“Volver”, Mauro Curti

Μια εξερεύνηση του εσωτερικού μου εαυτού μέσα από την επιστροφή στη γενέτειρά μου. Η επαρχία υπο, στη βόρεια ιταλική περιφέρεια Piemonte, βλέποντάς την με νέα μάτια μετά από πολλά χρόνια ζωής εκτός της χώρας. Η ανάγκη να δημιουργηθεί μια νέα σύνδεση μαζί του. Μια αναλογική κάμερα μεσαίου φορμά, ένα αυτοκίνητο, ένα καλό

ζευγάρι παπούτσια.

Το «Volver» είναι μια έρευνα για τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και επικράτειας, δικές μου προσωπικές συγκρούσεις, την ιδέα της οικογένειας και του ανήκειν.

Είναι η πραγματικότητα στην οποία μεγάλωσα μετα μέρη, τους ανθρώπους και τις πεποιθήσεις της.

Μνήμη, απουσία, σπίτι. Τι έχει φύγει και τι αργά ή γρήγορα Θα εξαφανιστεί επίσης.

Αυτό το έργο είναι η προσπάθειά μου να διατηρήσω μια ζωντανή σύνδεση με ένα παρελθόν που γίνεται ιστορία.

Κατάψυξη μικρών θραυσμάτων πριν λιώσουν. Γιατί όλα είναι παροδικά.

“Άναρθρες σιωπές”, Αντώνης Παναγόπουλος

Σιωπές παντού.

Δηλωτικές της μοναξιάς, της απουσίας, της αποξένωσης, της εγκατάλειψης.

Προϋπήρχαν της πανδημίας και θα υπάρχουν και μετά από αυτήν.

Ο κορωνοϊός τις ανέδειξε και ο εγκλεισμός τις απογείωσε.

Τις τρέφει το κενό βλέμμα, η ακινησία, η απουσία, η έλλειψη.

Η ζωή έκανε στάση. Και εμείς κοιτάμε βουβοί μπροστά στο τέλμα.

Σιωπές παντού. Σκόρπιες. Αναρθρες.

“ID”, Stephie Grape

Μια εν εξελίξει έρευνα των τελευταίων ετών σχετικά με την ταυτότητα του φύλου κατά το χρονικό σημείο της μετάβασης από την αθωότητα στην ενηλικίωση. Μια διερώτηση πάνω στη σεξουαλικότητα, τον ερωτισμό, την επιθυμία για συναισθηματική κάλυψη και το πως οι ανάγκες αυτές αντανακλώνται στο σωματικό πεδίο. Προσπαθώντας να γνωρίσω εμένα μέσω της φωτογραφικής διαδικασίας, άρχισα να χορογραφώ στιγμιαία με σχήματα και φόρμες σώματα άλλων ανθρώπων και να ανακαλύψω σιγά σιγά ότι το σώμα υπάρχει και αναπνέει, νοηματικά και υλικά, μέσα από το σύνολο των ενεργειών που ο καθένας μας πραγματώνει. Είναι ο τόπος όπου οι ταυτότητες κατασκευάζονται και ανακατασκευάζονται συνεχώς για να τις αποδεχτούμε και να τις αμφισβητήσουμε αργότερα, με μόνη εγγύηση την αυθεντικότητά τους.

Η έμφυλη ταυτότητα διανύει την πλέον επαναστατική εποχή της προσπαθώντας να ξεπεράσει τις επιβαλλόμενες κοινωνικές νόρμες, ως απόρροια της χρόνιας πατριαρχίας, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία μιας «νέας ταυτότητας» με οικουμενικά χαρακτηριστικά, απενοχοποιημένη με κύριο γνώμονα την αποδοχή και τη συμφιλίωση.

“The white line”, Rosa Rodriguez

Μια απέραντη έρημος πάγουξεδιπλώνεται, αφιλόξενη και αινιγματική, με ανέγγιχτη ομορφιά. Οπου γη και ουρανός γίνονται ένα.

Η εύθραυστη, με άγρια ομορφιά φύση της περιοχής της Αρκτικής, ζει αρμονικά με τις σκληρές συνθήκες σε ένα από τα πιο αφιλόξενα μέρη τον πλανήτη.

Η απέραντη φύση τον αρκτικού κόσμου έρχεται σε αντίθεση με την ασημαντότητα της ανθρώπινης ζωής. Μιαεπιβλητική σιωπή διαπερνά τα πάντα, παρέχοντας μιαβαθιά αίσθηση γαλήνης και μια επίγνωση τον ότι είσαι ζωντανός. Τον να είσαι ένα ακόμα ανάμεσα σε όλα τα όντα της Γης.

Οι κάτοικοι της Αρκτικής απολαμβάνουν τη γαλήνη και την απλότητα που συνδέονται με την προέλευση της ανθρώπινης ζωής. Ζουν συνδεδεμένοι με τη φύση.

Το σκιερό, λευκό τοπίο μας διδάσκει για άλλη μια φορά να κοιτάμε, να ανακαλύπτουμε κάθε λεπτομέρεια αυτής της αδάμαστης γης.

Το White Line μιλά για την περιοχή της Αρκτικής ως το μέρος επιστροφής στην αρχική γαλήνη και απλότητα τον ανθρώπου και περιγράφει τη λευκή απεραντοσύνη της Αρκτικής και τους λαούς που την κατοικούν σε αρμονία με τη φύση.

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν μεταξύ 2016 και 2019 στον Αρκτικό Κύκλο, στις περιοχές τον Kulusuk και Qaanaaq στη Γροιλανδία, Yamalia στη Σιβηρία και στη Νορβηγική και Φινλανδική Λαπωνία.

Αρκτικός Κύκλος 66° 33′

“Το ταξίδι του μοναχού”, Λευτέρης Παρασκευαΐδης

Το Ταξίδι του Μοναχού αφορά τη σχέση μεταξύ ατομικής μνήμης και ταυτότητας. Το πως επηρεάζουν οι ζωές και οι αποφάσεις των προγόνων μας την διαμόρφωση της ταυτότητάς μας.

Ο παππούς μου γεννήθηκε το 1908 και πέθανε 67 ετών το 1975, την ημέρα που γεννιέται ο μεγάλος μου αδερφός – 5 χρόνια πριν γεννηθώ εγώ. Στο διάστημα αυτό έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους, έναν εμφύλιο, και πέρασε ένα σημαντικό μέρος της ζωής του ως μοναχός στο Αγιο Όρος. Όταν έφυγε από αυτό, επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του, τη Ραψάνη Ολύμπου, όπου και έκανε οικογένεια συντηρώντας την δουλεύοντας κυρίως ως βοσκός, ως γεωργός και ως σιδηροδρομικός υπάλληλος. Τον έλεγαν Λευτέρη, όπως εμένα. Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι τι Θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιον να γίνει μοναχός, αλλά και τι Θα μπορούσε να τον κάνει να αλλάξει γνώμη μετά από 11 χρόνια και να επιστρέψει στα εγκόσμια.

Καθώς μεγάλωνα, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα τι επηρέασε περισσότερο την ταυτότητά μου, με βάση όλα όσα γνώριζα για αυτόν. Το ότι μόνασε στο Αγιο Όρος; Το ότι έφυγε από αυτό; Οι απόψεις που είχε για την πίστη; 0 χαρακτήρας του; Το σίγουρο είναι πως όλα αυτά γυρίζαν πάντα στο μυαλό μου. Το δέσιμο που είχα μαζί του ήταν κάτι πολύ προσωπικό και πολύ δυνατό. Και ας μην τον είχα γνωρίσει ποτέ.

Πριν λίγα χρόνια άρχισα τελικά να ψάχνω για απαντήσεις. Το γεγονός ότι δεν είμαι θρησκευόμενος έκανε την έρευνά μου πιο εύκολη, καθώς δεν χρειάστηκε να περιοριστώ από δογματισμούς. Οι πληροφορίες που είχα από την μητέρα μου ήταν λίγες. «0 παππούς δεν μιλούσε πολύ» Θυμάμαι να λέει. Την ρωτούσα, σχεδόν πιεστικά, να θυμηθεί περιστατικά από την παιδική της ηλικία. Συνέχισα ρωτώντας όποιον συγγενή ή γνωστό του παππού μου πίστευα ότι μπορεί να γνωρίζει κάτι, αλλά και σκαλίζοντας οικογενειακό αρχειακό υλικό. Ό,τι έμαθα με εξέπληξε, φανερώνοντάς μου έναν άνθρωπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που είχα πλάσει στο μυαλό μου. Πιο ανθρώπινο, πιο ευαίσθητο. Αν γνώριζα από νωρίς αυτά που γνωρίζω τώρα για την ζωή του και την πορεία του, ίσως η σημερινή μου ταυτότητα να ήταν κάποια άλλη.

Η σειρά αυτή προσπαθεί να αποτυπώσει την αναβίωση της μνήμης αλλά και την ανακατασκευή ενός παρελθόντος που έζησα έμμεσα – μέσα από σκόρπιες ιστορίες και αφηγήσεις. Σαν ταξίδι Καβαφικό, η έρευνά μου θα συνεχίζεται για όσο μπορώ να βρίσκω νέες πηγές, ακόμα και μετά την ολοκλήρωση του φωτογραφικού σκέλους.

“EΝΤΕΥΞΙΣ”

Ομαδική έκθεση φωτογραφίας 23 φωτογραφικών ομάδων του δικτύου “ΕΝΤΕΥΞΙΣ”

Art8 – Αγρίνιο

Bleach-κολεκτίβα για τη φωτογραφία και τις εικαστικές τέχνες – Αθήνα

METApolis – Αθήνα

Φωτοερευνητές – Αθήνα

Εργαστήρι Φωτογραφίας PhotoProletarii – Αθήνα

Shashin Lovers – Αθήνα

Φωτογραφική Ομάδα art.A’s  Φ.Ο.Α.

ΦωτΟΑρτ – Φωτογραφική Ομάδα Άρτας

“Αντίθεσις” – Φωτογραφική Ομάδα Βέροιας

εΦΟΔος – Δράμα

Το αυγό 5+1 κλικ μαζί – Ηγουμενίτσα

”Φ” – Θεσσαλονίκη

Φωτοπόροι – Θεσσαλονίκη

Κέντρο Δημιουργικής Φωτογραφίας Θράκης

ΦΩ.Σ.Π.Ι. – Ιωάννινα

Φωτογραφικός Όμιλος Καβάλας

Φωτογραφική Λέσχη Κορίνθου – ”C.P.C”

Φωτογραφική Λέσχη Λάρισας – ”ΦΛΛ”

Α.Σ.Τ.Ο. – επικοινωνούμε – Πάτρα

Φωτογραφική Λέσχη Πάτρας ”ΗΔΥΦΩΣ”

Κα.Δρω – Φιλιππιάδα

Ο λόγος στην Εικόνα – Χαλάνδρι

Λε.Φ.Κι – Χανιά

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών (Αγίας Μαρίνας 55)

Διάρκεια: 24.9 – 2.10.2022

Δευ. – Κυρ.: 18:00 – 22:00

2o Student Awards 2022

Έκθεση των 4 καλύτερων portfolios του διαγωνισμού Photometria Student Awards 2022,

με κριτή την Λίλα Ζώτου!

Επιμέλεια από τους Ιουλία Λαδογιάννη και Τάσο Παπαδόπουλο

-1 Γκαλερί, The Lounge Bar (Πλατεία Πάργης)

Διάρκεια: 24.9 – 2.10.2022

Δευ. – Κυρ.: 10:00 – 22:00

&

Φοlk (Ζάππα 3)

Τρίτ. – Κυρ.: 19:00 – 12:30

Βalamos, Νικήτας Σιφονιός

Βalamos στην διάλεκτο των Ρομά ορίζεται οποιοσδήποτε δεν είναι τσιγγάνος. Έτσι και εγώ άρχισα να γνωρίζω και να φωτογραφίζω αυτούς τους ανθρώπους, ως ένας balamos ή αλλιώς, ως ένας ξένος για αυτούς.

Τον Απρίλιο του 2022 ξεκίνησα να επισκέπτομαι τους καταυλισμούς Ρομά του Μεσολογγίου, του Αιτωλικού και την περιοχή Μπακαριά, στην οποία κατοικούν πολλοί από αυτούς. Οι ντόπιοι τις αποκαλούν «οι γειτονιές των τσιγγάνων» .Ο στόχος μου ήταν να γνωρίσω την νοοτροπία τους, τα ήθη, τις παραδόσεις τους και να καταλάβω πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι και γιατί είναι τόσο στιγματισμένοι από την κοινωνία. Όσο πιο συχνές ήταν οι επισκέψεις μου, τόσο πιο πολύ τους γνώριζα και με γνωρίζανε. Άρχισε να δημιουργείται μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μας .Με βάζανε στα σπίτια τους και πάντα μου λέγανε να κάτσω να πιώ έναν καφέ μαζί τους, να κάνουμε ένα τσιγάρο και να συζητήσουμε πριν φωτογραφίσω. Χαρακτηριστικές συζητήσεις ήταν η αγάπη τους για την μουσική και η προέλευσή τους. Κάθε φορά που πήγαινα, τα μικρά παιδιά με υποδέχονταν με ένα χαμόγελο και όπου με πετυχαίνανε στον δρόμο έρχονταν κοντά μου να με χαιρετήσουν. Αυτή η σχέση έγινε αντιληπτή στη μικρή κοινωνία του Μεσολογγίου και στιγματίστηκα και εγώ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ένιωθα πάνω μου βλέμματα απαξίωσης από τους ντόπιους, και άλλες που μου ασκούσαν κριτική. Έτσι, άρχισα να μπαίνω στην θέση των Ρομά, ένοιωθα άβολα να κυκλοφορήσω έξω και είχα ένα διαρκές στρες, ένοιωθα ανεπιθύμητος. Πλέον, καταλάβαινα ότι για την κοινωνία δεν έχει σημασία τι άνθρωπος είσαι, αλλά σε ποια κοινωνική ομάδα ανήκεις. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δημιουργείται μια ρατσιστική προκατάληψη, την οποία βιώνουν από μικρή ηλικία τα παιδιά των Ρομά και δυσκολεύει την ενσωμάτωση τον ανθρώπων αυτών στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω τον στόχο της εργασίας αυτής, αναφέροντας τα λόγια της κ. Σοφίας, η οποία είναι 56 χρονών και ζει στον καταυλισμό Ρομά του Μεσολογγίου : «Οι Ρομά δεν είναι γύφτοι, η λέξη γύφτος είναι υποτιμητική. Σημασία δεν έχει αν μεγάλωσες σε παράγκα ή σπίτι, αλλά τι παιδεία έχεις και τι άνθρωπος είσαι».

Απώλεια, Καψουλάκη Μάρθα

«Κατά την εσωτερική επεξεργασία μιας απώλειας γίνεται μέσα μας μια μάχη, ένας αγώνας μεταξύ δύο δυνάμεων. Η πλευρά του εαυ­τού μου που συμβιβάζεται με την πραγματικότητα και απο­δέχεται την απώλεια, συγκρούεται με την άλλη μου πλευρά, που δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει αυτό που δεν υπάρχει πια και θέλει να το κρατήσει».

«Ο δρόμος των δακρύων», Χόρχε Μπουκάι

People, Ελένη Μορφούλια

Στην συγκεκριμένη σειρά φωτογραφιών, παρουσιάζονται στιγμές ανθρώπινων και μη, φιγούρων. Σχέσεις στις οποίες κρυβόμαστε, δείχνουμε στοργή, όρεξη για εξερεύνηση και παιχνίδι και άλλες με τον εαυτό μας και την σκιά μας.  

Ακατάλυτα Δεσμά, Ερμιόνη Ξηρού

Φύλακες-άγγελοι, όσιοι, άγιοι και αγίες. Δυνάμεις μιας μεταφυσικής ανάγκης που μας δημιουργεί ο φόβος του αγνώστου. Ένα σημείο που θα μας παρηγορήσει όταν τα πράγματα δυσκολέψουν. Το εικονοστάσι είναι ο δεσμός μας με την πίστη, την τυφλή και άδολη, που μας χαλυβδώνει μπροστά στις αντιξοότητες. Είναι όμως και η σύνδεση με την καθημερινότητά μας, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας.

Σε διακριτικό ή εμφανές σημείο, πλούσιο ή λιτό, υπερβολικό ή απαρατήρητο, το εικονοστάσι συμβολίζει την ανάγκη μας για να πιστέψουμε και να ελπίσουμε, για να προχωρήσουμε στη ζωή μας, για να αφιερώσουμε αυτό που μας στηρίζει σε ότι μας φοβίζει.