Με την οικονομική υποστήριξη και την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, του Δήμου Ιωαννιτών και της Περιφέρειας Ηπείρου

Photometria International Photography Festival

16η διοργάνωση

Διάρκεια: 28.9 – 1.12.2024

To διεθνές φεστιβάλ φωτογραφίας Photometria 2024 φιλοξενεί πάνω από 50 καλλιτέχνες σε 11 σημεία ιστορικού και εικαστικού ενδιαφέροντος στην πόλη των Ιωαννίνων. Το Photometria Photography Center, η μόνιμη έδρα του φεστιβάλ που λειτουργεί καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, φιλοξενεί και φέτος μία από τις πιο εμβληματικές εκθέσεις της διοργάνωσης. To πρόγραμμα, όπως κάθε χρόνο, είναι πλούσιο σε νέες φωτογραφικές προτάσεις, διαλέξεις υψηλού επιπέδου και δράσεις για τους επισκέπτες και τους πολίτες των Ιωαννίνων. Μετά το πέρας του φεστιβάλ, επιλεγμένες εκθέσεις ταξιδεύουν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλους τους εκθεσιακούς χώρους του Φεστιβάλ

© For the leisure of working insects (Amusement Park)

Alba Ruiz Lafuente 

“Constructed Realities”, Photometria Awards 2024

Ομαδική έκθεση των 25 επιλεγμένων φωτογραφιών του διαγωνισμού Photometria Awards 2024 “Constructed Realities”, με κριτή τον Martin Parr

Ebrahim Alipoor [IR] – They returned // Hadi Dehghanpour [IR] Corona Bride // Amirmohammad Enayati [IR] – Cold house // Glish Group (Anastasia Shubina and Timofey Glinin) [US] – Nomadic future // Lifu Hu [CN] First Love // Md Saiful Islam [BD] – Recycling // Mehri Jamshidi [IR] – Apart // Ιωάννης Καής [GR] – ΑΠΟ+θεση // Amirhossein Yousefi Keysari [IR] – Asbad // Brandon (Byeongbeom) Kim [AU] – Hand Car Wash // Henri Kisielewski [FR/GB] Triplets // Anton Konovalenko [UA] – Phantom Teneta // Μιχαήλ Κουράγιος [GR] – Dive into the void // Alba Ruiz Lafuente [ES] – For the leisure of working insects (Amusement Park) // Mohammad Ataei Mohammadi [IR] – Tree // Juan Rodríguez Morales [ES] – Untitled // Myronov Mykola [UA] – Untitled #2 // Amirhossein Nami [IR] – Wanderer // Andrew Rovenko [AU] – The Friendship // Elizabeth Rovit [GR] – Multiverse // Shamal (Fayegh) Shakibayi [IR] – Environment lover // Olga Steinepreis [DE] – A stranger in the mirror // Aleksandra Szajnecka [PL] – I want to return to the burdock leaf where my mom found me // Πανταζής Τουφίδης [GR] – Αγκαλιά // Alena Zhandarova [RU] – Dream

Η έκθεση με τίτλο «Κατασκευασμένες Πραγματικότητες» επιχειρεί να παρουσιάσει μια περιεκτική εξέταση της περίπλοκης αλληλεπίδρασης μεταξύ αντίληψης και πραγματικότητας, όπως απεικονίζεται μέσω της φωτογραφίας.

Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μια αυξανόμενη μεσολάβηση αντιλήψεων και μια ασάφεια ορίων που οριοθετούν την πραγματικότητα, η έκθεση επιδιώκει να προσφέρει μια λεπτή αποσαφήνιση της πολύπλευρης φύσης της ανθρώπινης κατανόησης. Μέσα από μια επιμελημένη επιλογή φωτογραφικών έργων, οι θεατές καλούνται να εμβαθύνουν στις πολυπλοκότητες που ενυπάρχουν στην κατασκευή και την ερμηνεία της πραγματικότητας.

Η φωτογραφία, με την εγγενή της ικανότητα να συλλαμβάνει και να χειρίζεται αφηγήσεις, χρησιμεύει ως ισχυρό όχημα για την εξερεύνηση αυτών των θεμάτων. Στο σύγχρονο ψηφιακό τοπίο, όπου ο πολλαπλασιασμός των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και η πρόοδος στην τεχνητή νοημοσύνη αμφισβητούν τις παραδοσιακές έννοιες της αλήθειας, το μέσο αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

Τα έργα που εκτίθενται διερευνούν το φαινόμενο της κατευθυνόμενης φωτογραφίας, όπου οι αντιλήψεις διαμορφώνονται συνειδητά και οι πραγματικότητες κατασκευάζονται προσεκτικά. Επιπλέον, οι θεατές μεταφέρονται σε σουρεαλιστικούς ονειρικούς κόσμους, όπου τα όρια της πραγματικότητας είναι ασαφή, προσφέροντας δελεαστικές ματιές σε εναλλακτικές διαστάσεις ύπαρξης.

Επιπλέον, η έκθεση εξετάζει κριτικά τον ρόλο της προπαγάνδας των ΜΜΕ στη διαμόρφωση των αντιλήψεων του κοινού, αναδεικνύοντας τη διάχυτη επιρροή των εικόνων ως εργαλείων για τη διάδοση ιδεολογιών και τη χειραγώγηση των αληθειών.

Το “Constructed Realities” χρησιμεύει ως απόδειξη της διαρκούς δύναμης της φωτογραφίας ως μέσου έρευνας και έκφρασης, προσκαλώντας τους θεατές να συμμετάσχουν σε έναν στοχαστικό διάλογο για τη φύση της πραγματικότητας και τις περιπλοκές της ανθρώπινης αντίληψης. Μέσα από μια εξερεύνηση αυτών των κατασκευασμένων πραγματικοτήτων, οι θεατές ενθαρρύνονται να ανακρίνουν τη δική τους κατανόηση της αλήθειας και της ψευδαίσθησης, καλλιεργώντας έτσι μια βαθύτερη εκτίμηση για τις πολυπλοκότητες που είναι εγγενείς στην ανθρώπινη εμπειρία.

Δημαρχείο Ιωαννίνων (περιβάλλων χώρος)

Διάρκεια: 28.9 – 1.12

“Αυτοπορτρέτα”, Martin Parr 

Επιμέλεια Έκθεσης: Ηρακλής Παπαϊωάννου

Η φωτογραφία από την εμφάνισή της ανέδειξε εμφατικά το πορτρέτο ως καθρέφτισμα της ατομικής και κοινωνικής ταυτότητας, διάλογο (αποσπασματικό αλλά όλο και πυκνότερο) με την προσωπική και τη συλλογική μνήμη. Τις πρώτες δεκαετίες οι φωτογραφίες αυτές υλοποιούνταν σε στούντιο, με τη δεξιότητα και τις συμβάσεις αναδυόμενων επαγγελματιών, μια πρακτική λιγότερο ή περισσότερο έντεχνη που διαδόθηκε σε όλες τις χώρες και ηπείρους, σε ένα αποικιοκρατικό κατά βάση πλαίσιο. Καθώς το μέσο εκλαϊκεύτηκε, οι άνθρωποι άρχισαν να δημιουργούν μόνοι τους με αυξανόμενη ευχέρεια τα ενσταντανέ των οικείων και της οικογένειας.

Στη δύση του 20ου αιώνα και στην αυγή του 21ου ο Martin Parr ξεκίνησε, διασχίζοντας τον κόσμο με επαγγελματικές αναθέσεις διεθνών μέσων, να φωτογραφίζεται σε στούντιο και photobooth σε κάθε γωνιά του κόσμου. Η μορφή του έτσι πήρε σταδιακά θέση, σωματικά ή ψηφιακά, σε σκηνικά ετερόκλητα, σχεδιασμένα να επικυρώνουν στερεότυπα ή να γεννούν νέα. Αντίθετα από την κοινοτοπία των ιστορικών στούντιο πορτρέτων, εδώ μια τοπική ατραξιόν ή ένα τοπόσημο, ένας φαντασιακός ρόλος ή το χάρτινο είδωλο ενός ηγέτη, επιχειρούν σε διάφορες εκδοχές, που φλερτάρουν ενίοτε με το κιτς, να ενθέσουν τον εικονιζόμενο σε μια αξιοθέατη, προκατασκευασμένη ανάμνηση. Για είκοσι χρόνια (1996-2015) ο Parr παραδίνονταν αυτοβούλως, με ατάραχο ύφος, στα χέρια ομοτέχνων του αποτελώντας τη συνειδητοποιημένη λεία ενός μηχανισμού τυποποιημένων εικόνων. Η πνευματώδης αυτή σειρά, που προανήγγειλε ακούσια την ναρκισσιστική πλημμύρα των selfie, μαρτυρά ανάγλυφα το πώς η φωτογραφία υπήρξε καταλύτης μιας πρώιμης παγκοσμιοποίησης, μεγεθύνοντας το τοπικό και ανακαλύπτοντας το εξωτικό, χάρη στη μοναδική ευκολία με την οποία ταξιδεύει, αφομοιώνει, προσαρμόζεται, αναπαράγεται, γεννά αύρα.

Ο εαυτός περιβάλλεται εδώ από εικόνα σε εικόνα με μια ανάλαφρη ρευστότητα, καθώς ποζάρει σε κάθε ατμοσφαιρικό σκηνικό, παρελθοντικό ή φουτουριστικό, φανταχτερό ή λιτό, πολιτισμικά καθορισμένο ή παντός καιρού. Τα πορτρέτα αυτά αποκτούν τελικά ζωτικότητα από τη σταδιακή συνειδητοποίηση του ποιος είναι ο εννοιακός μετασχηματιστής αυτών των ευφάνταστων επινοήσεων σε μια ενιαία πρόταση στην οποία το πνεύμα του είναι πίσω από κάθε εικόνα, άσχετα αν δεν έχει τραβήξει καμία. Ακόμη, από το γεγονός ότι εκθέτουν τον ελεύθερο κυματισμό της ταυτότητας στα ορμητικά νερά του 21ου αιώνα. Με την έννοια αυτή, η σειρά υποδεικνύει ευφυώς ότι ποτέ άλλοτε η έννοια της ταυτότητας δεν είχε τόσο εύπλαστο περιεχόμενο, προδιαγράφοντας έναν εαυτό εκτεταμένο, ευέλικτο, κερματισμένο, αναλώσιμο, ατέρμονα αναπαραγόμενο. Προλαμβάνοντας τη συνθήκη του produser (παραγωγού και συγχρόνως χρήστη εικόνων) η σειρά αναδεικνύει καυστικά το ερώτημα αν η φωτογραφία μπορεί να εικονίσει πλέον μια συνεκτική ιδέα του εαυτού ή συμβάλλει στη διαρκή επινόηση και ανακατασκευή του, μέσα σε εικονικούς μικρόκοσμους. Κι ενώ κάποιος σκέφτεται ότι τα Αυτοπορτρέτα του Martin Parr εξαντλούνται σε μια παρωδιακή διαχείριση της αυτοαναπαράστασης (την εποχή που αυτή προβάλλει ως σχεδόν επιτακτικό καθήκον), μας μιλούν ίσως επίσης για την πανταχού παρουσία του φωτογραφικού μέσου που, την εποχή της μετα-φωτογραφίας του διαδικτύου, εξακολουθεί ακόμη να προτείνεται ως ένα λαϊκό, απρόβλεπτο κοινωνικό τυπικό. Ακόμη, υπαινίσσονται τον κεντρικό ρόλο που η εικόνα μας παίζει στην εφήμερη αυτή μορφή αποικιοκρατίας που αποτελεί ο μαζικός τουρισμός.

Ηρακλής Παπαϊωάννου

Photometria Photography Center (PPC)

Διάρκεια: 28.9 – 1.12

Πεμ. – Κυρ.: 17:00 – 21:00

Σε συνεργασία με το MOMus – Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης

“Παλίμψηστο” (2009-2019), Νίκος Παναγιωτόπουλος, Πηνελόπη Πετσίνη

Επιμέλεια έκθεσης: Νίκος Παναγιωτόπουλος, Πηνελόπη Πετσίνη

Η έκθεση Παλίμψηστο αποτελεί τμήμα ενός πολυετούς φωτογραφικού εγχειρήματος το οποίο εστιάζει σε τόπους μνήμης που αφορούν την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου στην Ευρώπη. Στην έκθεση παρουσιάζονται δύο ενότητες. Η ενότητα «Aufarbeitung: The Wall» αφορά το Τείχος του Βερολίνου είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευσή του, το 1989, όταν μετατράπηκε σε τόπο μνήμης με πολλαπλές –κατεξοχήν πολιτικές– λειτουργίες, αποκτώντας διεθνείς συμβολικές διαστάσεις και διεκδικώντας τη μερίδα του λέοντος στις μνημονικές αναπαραστάσεις του 20ού αιώνα. Η ενότητα «Restricted Areas», με τη σειρά της, εστιάζει σε χώρους που ήταν κάποτε «απόρρητοι» και απροσπέλαστοι στο κοινό, για να μετατραπούν  με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σε επίσημα ή ανεπίσημα μνημεία μέσα από μια διαδικασία διαρκών αναδιαπραγματεύσεων του παρελθόντος: Φυλακές της STASI και της KGB, στρατιωτικά αντιατομικά καταφύγια και εγκαταστάσεις, το αρχηγείο της υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας, το υπόγειο Αρχηγείο του Σοβιετικού στρατού στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. 

Η επεξεργασία του παρελθόντος [Aufarbeitung der Vergangenheit],  φράση-σύνθημα της περίφημης «έριδας των ιστορικών» που χρωστάμε στον Αντόρνο, περιγράφει την επανεξέταση των ιστορικών γεγονότων μέσα από τη διαχείριση ενός συχνά αμφιλεγόμενου υλικού που προκαλεί αμηχανία και συγκρούσεις σε βαθμό που πολλοί να την αποκαλούν «μάχη της μνήμης». Είναι μέσω αυτής της επεξεργασίας που οι χώροι, έχοντας χάσει πια τη χρήση τους, μετατρέπονται σε μνημονικούς τόπους, σε συμβολικά πεδία επιτέλεσης της μνήμης, παίζοντας έτσι βασικό ρόλο στη διαδικασία παραγωγής της δυναμικής εκείνης διεργασίας που οι σύγχρονοι ιστορικοί αποκαλούν «πολιτισμική μνήμη».

Νίκος Παναγιωτόπουλος, Πηνελόπη Πετσίνη

Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων (1ος όροφος)

Διάρκεια: 29.9 – 1.11

“Mellow Apocalypse”, Alnis Stakle

Επιμέλεια έκθεσης: Παναγιώτης Παππάς

Ενδιαφερόμενος για την τύχη των καθιερωμένων καλλιτεχνικών, επιστημονικών και δημοσιογραφικών εικόνων και τη δυνατότητά τους να ενσωματώνουν σύγχρονα νοήματα, για τη σειρά κολάζ μου με τίτλο Mellow Apocalypse, χρησιμοποίησα εικόνες από συλλογές ανοικτού κώδικα μουσείων τέχνης, επιστημονικών ιδρυμάτων και διαφόρων τραπεζών εικόνων, τα αρχεία των οποίων μπορούν να θεωρηθούν εικονικές μαρτυρίες του παρόντος και του παρελθόντος. Τα κολάζ βασίζονται στην αναζήτησή μου για συντακτικές συνδέσεις της οπτικής γλώσσας στις εικόνες που αφορούν διάφορες περιόδους, μέσα και τομείς της οπτικής κουλτούρας.Τα κολάζ χρησιμοποιούν τις ιδέες και τους τεχνικούς κώδικες που έχουν καθιερωθεί στην οπτική επικοινωνία και υπερβαίνουν τα όρια των εποχών, των μέσων και των πολιτισμών. Οι κώδικες που είναι τόσο βαθιά ριζωμένοι στην κουλτούρα ώστε χρησιμοποιούνται χωρίς σκέψη και γίνονται κατανοητοί μέσα από προϋπάρχοντα σχήματα στο μυαλό των αποδεκτών. Παρόλο που η αποκωδικοποίηση των εικόνων εξαρτάται από τα ενδιαφέροντα, τις αξίες, τις πεποιθήσεις και τις επιθυμίες των αποδεκτών, εντούτοις ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος της οπτικής κουλτούρας είναι υπερκορεσμένος από προσομοιώσεις όπου το θηλυκό και το αρσενικό, το άλλο, το επιθυμητό, το αποκρουστικό και το όμορφο απεικονίζονται μέσω της χρήσης παρόμοιων ιδεών και τεχνικών κωδίκων σε διαφορετικές εποχές και διάφορα μέσα. Αυτές οι συντακτικές συνδέσεις σε διάφορες περιόδους του οπτικού πολιτισμού και σε διαφορετικά μέσα είναι ανιχνεύσιμες στις στάσεις και τις χειρονομίες των προσώπων, στα χρωματικά σκηνικά σχέδια και στα παρόμοια περιγράμματα αντικειμένων και αρχιτεκτονικής.Η τεχνική εκτέλεση των κολάζ βασίζεται στους αλγορίθμους του λογισμικού μετα-επεξεργασίας εικόνας, αφήνοντάς τους να ξεπεράσουν την πιστότητα και την ακρίβεια της απόδοσης της εικόνας. Έτσι, τα τεχνολογικά χαρακτηριστικά της ψηφιακής μετα-επεξεργασίας γίνονται μέρος του νοητικού και τεχνικού κώδικα των κολάζ.

Υπαίθριος χώρος Ιτς Καλέ (έναντι Βυζαντινού Μουσείου)

Διάρκεια: 28.9 – 1.12

Δευ. – Κυρ.: 8:00 – 22:00

“The tattoo writer”, Akimitsu Takagi / Pascal Bagot

Επιμέλεια έκθεσης: Παναγιώτης Παππάς

Το “The tattoo writer” είναι ένα ερευνητικό πρόγραμμα υπό την καθοδήγηση του Γάλλου δημοσιογράφου Pascal Bagot, ειδικού στα τατουάζ στην Ιαπωνία, το οποίο βασίζεται στις φωτογραφίες του Akimitsu Takagi. 

Ο Akimitsu Takagi (1920-1995) ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Ιάπωνες συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών του 20ού αιώνα.  Τρελός για τα τατουάζ, κατέγραψε την underground σκηνή των τατουατζήδων και των τατουαρισμένων ανθρώπων στο Τόκιο τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. 

Ξεχασμένες στη βιβλιοθήκη του μυθιστοριογράφου και άγνωστες μέχρι την ανακάλυψή τους το 2017, οι φωτογραφίες αυτές τον καθιερώνουν ως έναν από τους σημαντικότερους μάρτυρες της ιστορίας του τατουάζ στην Ιαπωνία του 20ού αιώνα. 

Το “The tattoo writer” είναι επίσης ένα βιβλίο (εκδόθηκε το 2022, επανεκδόθηκε το 2023) που συγκεντρώνει περισσότερες από 130 από αυτές τις φωτογραφίες. Η έκθεση των εικόνων του Akimitsu Takagi παρουσιάζεται χρησιμοποιώντας μια επιλογή από ασημένιες εκτυπώσεις που έχουν γίνει από τα πρωτότυπα αρνητικά.

Περισσότερες πληροφορίες στο thetattoowriter.com

Gallery 3Portes

Διάρκεια: 29.9 – 29.10

Δευ. – Παρ.: 10:00 – 14:00

Τρ., Πεμ., Παρ.: 18:00 – 20:00

Σαβ.: 13:00 – 15:00

“90 Miles”, Michael Christopher Brown

Επιμέλεια έκθεσης: Παναγιώτης Παππάς

Το 90 Miles είναι ένα πείραμα εικονογραφημένου ρεπορτάζ τεχνητής νοημοσύνης που εξερευνά τις πραγματικότητες της ζωής στην Κούβα από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, συμπεριλαμβανομένων των ιστορικών γεγονότων και της προετοιμασίας, της απόδρασης, της διέλευσης και της άφιξης των Κουβανών στη Φλόριντα.

Αυτό το έργο βασίζεται σε αληθινές ιστορίες, αλλά φυσικά, δεν είναι πραγματικό.

Το εικονογραφημένο ρεπορτάζ χρησιμοποιείται εδώ και πάνω από 150 χρόνια σε δημοσιογραφικές εκδόσεις και, κατά κάποιον τρόπο, υπάρχει από την αυγή του πολιτισμού. 

Το εικονογραφημένο ρεπορτάζ είναι ένα είδος οπτικής δημοσιογραφίας. Ο εικονογράφος μεταφέρει μια αφήγηση και αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Η βασική προϋπόθεση του εικονογραφημένου ρεπορτάζ είναι η αφήγηση ιστοριών.

Οι βελτιώσεις της τεχνητής νοημοσύνης στη φωτορεαλιστική ποιότητα με ενέπνευσαν να δημιουργήσω πέρυσι το 90 Miles, σύμφωνα με την παράδοση του εικονογραφημένου ρεπορτάζ.

Για τη δημιουργία αυτής της δουλειάς χρησιμοποιήθηκε το Midjourney.

Συγκέντρωσα τα ερεθίσματα της τεχνητής νοημοσύνης από συζητήσεις με Κουβανούς που έκανα επί χρόνια, ενώ ζούσα στην Κούβα, και από την έρευνα που έκανα σε όλη μου τη ζωή.

Ενώ εργαζόμουν στην Κούβα από το 2014-2016, προσπάθησα να φωτογραφίσω την ιστορία των Κουβανών που δραπετεύουν με θάρρος κάθε χρόνο  προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, κυρίως μέσω κάποιου είδους αυτοσχέδιου πλωτού σκάφους.

Ωστόσο, οποιαδήποτε κάλυψη των προσφύγων που διαφεύγουν από την Κούβα θα έθετε σε κίνδυνο τους Κουβανούς που παρέμεναν στη χώρα.

Δεν υπήρχε κανένας ασφαλής και ηθικός τρόπος για να έχω πρόσβαση ή να καταγράψω αυτή την ιστορία στην πραγματική ζωή.

Είχα μάθει γι’ αυτό το ταξίδι διαφυγής για χρόνια, παρακολουθώντας τηλεόραση και διαβάζοντας εφημερίδες, ενώ μεγάλωνα στην Αμερική.

Μια αναζήτηση εικόνων στο Google θα αποκαλύψει εικόνες Κουβανών που αποβιβάζονται στη Φλόριντα, κυρίως με αυτοσχέδια σκάφη. 

Οι Κουβανοί που επιχειρούν το πέρασμα είναι εξαιρετικά επινοητικοί, γεγονός που αντικατοπτρίζεται στις σχεδίες τους που συναρμολογούνται από εσωτερικούς σωλήνες, κομμάτια ξύλου και πλαστικού, οικιακές προμήθειες κ.λπ. 

Η ιστορία του 90 Miles αναφέρεται στα 90 μίλια (~145 χλμ.) ωκεανού που χωρίζουν την Κούβα από τη Φλόριντα.

Η ιστορία αυτή ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60, λίγο μετά την άνοδο του Φιντέλ Κάστρο στην εξουσία και μετά τον Κόλπο των Χοίρων και την κρίση των πυραύλων της Κούβας.

Η Κούβα γνώρισε δραματικές πολιτικές αλλαγές και η οικονομία της επιδεινώθηκε γρήγορα.  

Σήμερα, 60 χρόνια αργότερα, η έλλειψη οικονομικών ευκαιριών παραμένει αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο κίνητρο για μια διαφυγή.

Σχεδόν μισό εκατομμύριο Κουβανοί διέφυγαν το 2022 και το 2023, όταν η Κούβα γνώρισε τη μεγαλύτερη έξοδο από τη δεκαετία του 1980 λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης, με τον πληθωρισμό να εκτοξεύεται στα ύψη παράλληλα με τις ελλείψεις σε τρόφιμα και φάρμακα.

Εκθεσιακός Χώρος Πολιτιστικού Πολυχώρου «Δημ. Χατζής»

Διάρκεια: 28.9 – 13.10

Δευ. – Παρ.: 18:00 – 22:00

Σαβ. – Κυρ.: 10:00 – 14:00 & 18:00 – 22:00

“Βαλκανικοί αντίλαλοι”

Ηχο-πορτραίτα από τη νοτιοανατολική Ευρώπη 1962 – 1987

Martin Koenig

Επιμέλεια αρχικής έκθεσης: Ivo Hadjimishev

Προσαρμογή έκθεσης: Στέργιος Καράβατος

Παραγωγή: Λαογραφικό & Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας – Θράκης

H έκθεση υποστηρίζεται από την Αμερικανική Πρεσβεία της Βουλγαρίας, το Αμερικανικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη και το Ίδρυμα Smithsonian

Το 1966, ο Martin Koenig, εθνογράφος ειδικός στους Βαλκανικούς χορούς, οπλισμένος με μια συστατική επιστολή από τη θρυλική ανθρωπολόγο Margaret Mead, ξεκίνησε μία μακρά σειρά ταξιδιών στα Βαλκάνια που θα διαρκούσε 25 χρόνια.

Άλλοτε μόνος κι άλλοτε μαζί με τη συνάδελφό του Ethel Raim ερεύνησε και κατέγραψε τη μουσική και τους χορούς των παραδοσιακών κοινοτήτων της περιοχής, σε μια εποχή κορύφωσης των αλλαγών που έφερνε η τεχνολογική πρόοδος, η εκβιομηχάνιση και το επακόλουθο κύμα μετανάστευσης.

Εκτός από το πλούσιο φωτογραφικό του έργο, ο Martin Koenig μάς αφηγείται ιστορίες συναντήσεων με ανθρώπους, των οποίων η σχέση με τη μουσική και το χορό ήταν βαθιά και η αίσθηση της κοινότητας ισχυρή– είτε ζούσαν στα παραδοσιακά χωριά της βαλκανικής υπαίθρου, είτε είχαν μετακομίσει σε κοινότητες της διασποράς στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη οικονομική ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Μουσείο Αργυροτεχνίας

Διάρκεια: 28.9 – 28.10

[28.9 – 14.10] Καθημερινά εκτός Τρίτης: 10:00 – 18:00

[16.10 – 28.10] Καθημερινά εκτός Τρίτης: 10:00 – 17:00

Σε συνδιοργάνωση με το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς

“74 mm”, Χρίστος Βήχας

Επιμέλεια έκθεσης: Κατερίνα Κούρου

Το project 74mm είναι μια σειρά από “ανάγλυφες” εικόνες που δημιουργήθηκαν με την μέθοδο της pinhole φωτογραφίας. Χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικές «φωτογραφικές συσκευές» κατασκευασμένες από χαρτόνι, σχεδιασμένες με σκοπό να αποτυπώνονται ταυτόχρονα οι δυο διαφορετικές στερεοσκοπικές εικόνες στο ίδιο αρνητικό (φωτογραφικό χαρτί). Βασικό στοιχείο των ιδιοκατασκευών είναι η ύπαρξη των δύο οπών (pinhole) σε απόσταση 74 χιλιοστών μεταξύ τους, που λειτουργούν στην σύλληψη της εικόνας ακριβώς όπως και η ανθρώπινη όραση.

Στο 74mm προσπαθώ να αποτυπώσω την ανθρώπινη παρέμβαση στο φυσικό τοπίο και ειδικότερα όταν αυτή εμφανίζεται με τρόπο συμμετρικό, θεωρώντας την συμμετρία το στίγμα των ανθρώπινων παρεμβάσεων στο περιβάλλον, καθώς το αναμορφώνουν και το διαμορφώνουν με μια
κάποια υπόνοια επιβολής πάνω του. Όσο αυτή η παρέμβαση γίνεται με ήπιους τρόπους η φύση διατηρεί τον χαρακτήρα της και η τεχνητή συμμετρία γίνεται μέρος της, ενώ όταν το μέτρο χάνεται το φυσικό τοπίο υποσκιάζεται και ξεπροβάλλει η σύγχρονη αντιαισθητικότητα. Στον αντίποδα η φαινομενική αναρχία του φυσικού τοπίου είναι στην πραγματικότητα ο τρόπος που αυτό τακτοποιεί με τους δικούς του νόμους τα στοιχεία που το απαρτίζουν, με την δική του σειρά και στα δικά του διαφορετικά επίπεδα. Οι συμμετρίες, οι συστοιχίες και τα πολλαπλά επίπεδα ενισχυθήκαν από την τρισδιάστατη αποτύπωση τους, ενώ η χρήση της πρωτόγονης λήψης με pinhole και της αφαιρετικής της ιδιότητας στην ευκρίνεια της αποτύπωσης, έρχεται να θυμίσει την ατμόσφαιρα μιας εποχής που η τεχνολογία ήταν στα πρώτα της βήματα, τότε που η φύση όριζε την καθημερινότητα μας.

Στις εικόνες του 74mm προσπαθώ να μεταφέρω την αίσθηση που δημιουργεί ο τεχνολογικά ξεπερασμένος – ελλιπής τρόπος της φωτογραφικής αποτύπωσης σε συνδυασμό με την ψηφιακή επεξεργασία- ανασύνθεση των εικόνων χρησιμοποιώντας σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα. Ταυτόχρονα
αποτελεί και μια προσπάθεια διερεύνησης της τάξης και της αταξίας του φυσικού τοπίου, ή αλλιώς, για το αίσθημα της ασφάλειας ή της ελευθερίας που προσφέρει ο κόσμος που μας περιβάλλει.

Κέντρο Νέων Ηπείρου

Διάρκεια: 28.9 – 01.12

[28.9 – 13.10] Δευ – Παρ: 09:00 – 17:00, Σαβ – Κυρ: 11:00 – 14:00 & 18:00 – 21:00

[14.10 – 01.12] Δευ – Παρ: 09:00 – 17:00

“Stolen Spring”, Alena Grom

Επιμέλεια έκθεσης: Παναγιώτης Παππάς

Η κλεμμένη άνοιξη είναι μια κλεμμένη ζωή. Κάθε φωτογραφία είναι μια προσωπική τραγωδία, αλλά είναι επίσης μια ιστορία που επιβεβαιώνει τη ζωή ενός επιζώντος, μια ελπίδα ότι η Ουκρανία θα αναγεννηθεί από τα ερείπια.

Στις αρχές του 2022 τα ρωσικά στρατεύματα κατέλαβαν και κατέστρεψαν τμήματα της περιοχής του Κιέβου, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών Bucha και Irpin, όπου ζω και εργάζομαι. Οι σκηνές του πολέμου έγιναν η άμεση πραγματικότητα και η ρουτίνα μου. Η δεύτερη γενέτειρά μου συνδέεται με μαζικές δολοφονίες, θηριωδίες και εγκλήματα πολέμου που διέπραξε η Ρωσία. Μετά την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων μόνο στην Bucha ανασύρθηκαν 458 πτώματα, συμπεριλαμβανομένων 9 παιδιών. Κάθε μέρα βλέπω ανθρώπους που ξαναχτίζουν τα σπίτια τους και τις ζωές τους από τα ερείπια και κοιτάζουν το μέλλον.

Δημιούργησα μια σειρά φωτογραφιών σε έναν ιστορικό διάλογο με εικόνες του Πολωνού φωτογράφου Michael Nash, ο οποίος χρησιμοποίησε το δικό του διακοσμητικό σκηνικό για να καλύψει τα ερείπια της Πολωνίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ φωτογράφιζε το πορτρέτο μιας γυναίκας το1946.

Στις φωτογραφίες μου απεικονίζονται γυναίκες που επέζησαν από τη ρωσική επίθεση, μεταξύ των οποίων και εγώ. Η κατοχή συνεχίστηκε την άνοιξη, οι άνθρωποι που έζησαν αυτή την τραγική περίοδο δεν πρόσεξαν πώς πέρασε η άνοιξη, πώς άνθισαν τα κάστανα και τα κρίνα της κοιλάδας, πώς πέταξαν τα πουλιά. Στερήθηκαν όχι μόνο τα σπίτια τους, τους αγαπημένους τους, την εργασία τους, την υγεία τους, αλλά και μέρος της ζωής τους. Για τους εσωτερικά εκτοπισμένους από το Donbass και την Κριμαία ήταν η δεύτερη τραγική άνοιξη.

Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων (ισόγειο)

Διάρκεια: 29.9 – 1.11

Parallel Voices

Επιμέλεια έκθεσης: Παναγιώτης Παππάς

Ομαδική έκθεση των 9 επιλεγμένων φωτογραφικών σειρών του διαγωνισμού Parallel Voices

Αύλειος χώρος Αρχοντικού Πυρσινέλλα – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.

Διάρκεια: 28.9 – 1.12

“171213-240423“, StreetMax21

Σε αυτές τις φωτογραφίες, το δομημένο περιβάλλον, στατικό και άψυχο, είναι η σκηνή στην οποία διαδραματίζεται μια χορογραφία περπατήματος. Οι άνθρωποι, που φέρνουν το ζωντανό, είναι χωροταξικά τοποθετημένοι σαν να είναι προσεκτικά σκηνοθετημένοι. Φαίνεται ότι έχουν προαποφασιστεί να συμπεριφέρονται σαν αυτόματα ή σαν αυτοαπορροφημένοι περαστικοί, νοητικά απομονωμένοι και υποδυόμενοι ρόλους. Ψάχνω να βρω ρυθμό στις κινούμενες φιγούρες και να τις έχω διαχωρίσει οπτικά μέσα στον πλαστικό χώρο. Σε ένα τοπίο που αποδίδεται εκ νέου από την τεχνολογική αλλαγή, είναι οι χώροι μεταξύ των ανθρώπινων κατοίκων που είναι εξίσου πιθανό να ελέγχουν την αφήγηση. Παρόλο που εργάζομαι σε ένα πραγματικό περιβάλλον, η φωτογράφισή του με αυτόν τον τρόπο μπορεί να του δώσει μια εξωπραγματική όψη. Ίσως η επιρροή της ψηφιακής τεχνολογίας στην Πόλη να απεικονίζει ήδη τα όρια μεταξύ του πραγματικού και του εικονικού κόσμου, όπως το Alphaville του Goddard, το οποίο, μέσω της επιδέξιας χρήσης πραγματικών τοποθεσιών, μετέτρεψε μια πραγματική πόλη σε επιστημονικής φαντασίας. Η επικράτηση της ψηφιακής τεχνολογίας έχει αλλάξει την αίσθηση που έχουμε για το τι σημαίνει να ανήκεις σε μια κοινότητα. Διαβάζουμε, γράφουμε, ακούμε και βλέπουμε διαφορετικά εξαιτίας της. Συνεπώς, προκύπτει ότι θα έπρεπε να καταγράψω την πόλη με διαφορετικό τρόπο και στην πορεία να επιχειρήσω μια διαφορετική μορφή φωτογραφίας δρόμου.

“The Two Parallel“, Karina Bikbulatova

Αυτή η σειρά φωτογραφιών σε μαύρο και λευκό χρώμα είναι “για δύο αδελφές που εγκαταλείφθηκαν από τον πατέρα τους, ένας αναμφίβολος δεσμός που τις ενώνει. Απλώς επειδή δεν ξέρουν το σημαντικότερο η μία για την άλλη…” Συναντιούνται μια φορά το χρόνο σε ένα μικρό χωριό, επικοινωνούν, παίζουν, πλέκουν πλεξούδες η μία στην άλλη, αλλά δεν γνωρίζουν ότι είναι αδελφές. Η Γκουλσάτ ζει σε μια φτωχή οικογένεια, σε ένα μικρό χωριό. Η Άλινα ζει στην πόλη, σπουδάζει σε ένα υψηλού κύρους σχολείο και χορεύει μπαλέτο. Δύο ζωές που εξελίσσονται παράλληλα και που δεν θα έπρεπε ποτέ να τεθούν σε διασταύρωση, σύμφωνα με το αξίωμα IV του Ευκλείδη. Και όμως αυτό συμβαίνει, όπως στη μη Ευκλείδεια γεωμετρία του Nikolai Ivanovich Lobačevskij. Σε ένα ρωσικό χωριό, δύο παράλληλες γραμμές συναντιούνται μια φορά το χρόνο.

“Escaramuza, the Poetics of Home“, Constance Jaeggi

Η Escaramuza είναι ο αθλητισμός των ομάδων γυναικών που εκτελούν ακριβείς μανούβρες ενώ κάνουν ιππασία στην πλευρική σέλα σε υψηλές ταχύτητες και φορώντας παραδοσιακά Μεξικάνικα ενδύματα. 

Μέσα από φωτογραφικά πορτρέτα, ποίηση και συνεντεύξεις, η Escaramuza, η Ποιητική του Σπιτιού, εξετάζει πώς η συγκεκριμένη παράδοση παραμένει στις Ηνωμένες Πολιτείες της σημερινής εποχής, τι σημαίνει για την ταυτότητα των Μεξικανών και Μεξικανο-Αμερικανών γυναικών πρακτικών της, και πώς προάγει έναν βαθύ αίσθημα του ανήκειν.

Αυτό το έργο εξερευνά τους ρόλους της οικογένειας, της μετανάστευσης και των φύλων στην πολιτιστική κληρονομιά της Escaramuza και της Charrería στις ΗΠΑ, επισημαίνοντας ιστορικά παραλληλισμάτα με τις soldaderas που πολέμησαν στη Μεξικανική Επανάσταση και είναι η έμπνευση για τη δημιουργία της παράδοσης της Escaramuza.

Αυτό το έργο συνδυάζει τα φωτογραφικά πορτρέτα της Constance Jaeggi και την ποίηση της Ire’ne Lara Silva, ποιήτριας του Τέξας για το 2023, και της Angelina Sáenz, βραβευμένης εκπαιδευτικού, ποιήτριας και φοιτήτριας στο πρόγραμμα γραφής στο UCLA. Η συνεργασία των ποιητών με την Jaeggi τοποθετείται στο πλαίσιο θεμάτων ταυτότητας, οικογένειας και φύλου εντός της κοινότητας της Escaramuza.

“Renascence“, Rocío Bueno Royo

Το Renascence είναι μια αναζήτηση, μια ανακάλυψη και ένας διάλογος γύρω από τη μορφή της ποιήτριας Edna St. Vincent Millay, μιας από τις γυναίκες με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ποίηση του 20ού αιώνα. Ένα οδοιπορικό για να φέρουμε μια ξεχασμένη γυναικεία αναφορά στο παρόν. Ένα ταξίδι συντονισμού και ταύτισης στο οποίο μπαίνω στο πετσί της ποιήτριας για να νιώσω πώς ένιωθε και να αντλήσω δημιουργική έμπνευση. Μέσα από την ποίησή της, δημιουργώ τις εικόνες μου και συνδέω δύο παράλληλους κόσμους, τον δικό της και τον δικό μου, με δύο παράλληλες φωνές που μαζί δημιουργούν ένα νέο σύμπαν, μια συμπληρωματική ιστορία που έχει τις ρίζες της στο παρελθόν και μας βοηθά να ξανασκεφτούμε και να χτίσουμε το παρόν. Με τις παρεμβάσεις σε αρχειακές εικόνες θέλω να ενισχύσω τον διάλογο μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, μέσω της φύσης, ως κάτι μόνιμο που μας υπερβαίνει, και της αλληλεπίδρασης των γυναικών και της φωτογραφίας του 20ού και 21ου αιώνα.

“Another face of War“, Mouneb Taim

Όταν ήμουν στον πόλεμο και ήμουν παιδί, προσπαθούσα να επικεντρωθώ στην άλλη πλευρά του πολέμου και στους αμάχους και τα παιδιά που είναι εγκλωβισμένα και υποφέρουν.

Το έργο μου προσπάθησε να εστιάσει στο γεγονός ότι η Συρία δεν είναι απλώς μια χώρα καταστροφής, αλλά υπήρχαν άνθρωποι που υπέφεραν σιωπηλά και παρόλα αυτά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αντισταθούν στον πόλεμο και την πικρία του.

Σίγουρα, η πραγματικότητα του πολέμου δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ό,τι μπορούν για να αντιμετωπίσουν αυτόν τον πόλεμο που ξεκίνησε και δεν τελείωσε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Άμαχοι και παιδιά προσπαθούν με την αποφασιστικότητα, την ελπίδα και την επιμονή τους να αντιμετωπίσουν την πίκρα αυτού του τρομερού πολέμου. Όταν κατέγραφα αυτό το έργο, έπεφταν διεθνώς απαγορευμένες βόμβες και ρουκέτες, άνθρωποι πέθαιναν, κτίρια καταστρέφονταν κάθε μέρα και αυτό έγινε καθημερινή ρουτίνα. Σίγουρα, αυτή η καθημερινή ρουτίνα δεν είναι φυσιολογική για τους ανθρώπους που παρακολουθούν το έργο μου. Υπήρχαν αντικρουόμενα συναισθήματα σχετικά με το τι σημαίνει η ζωή για τους ανθρώπους.  Οι εικόνες αναγνωρίζουν την ανθεκτικότητα και τη δημιουργικότητα των ανθρώπων σε περιοχές που βίωσαν έναν πόλεμο που τους κατέστρεψε ολοσχερώς.

Αυτό το έργο αποτυπώνει πάνω από μια δεκαετία ολόκληρη την κατάσταση που πέρασα, την παιδική μου ηλικία σε διάφορες περιοχές της Συρίας, απεικονίζοντας τον αγώνα των αμάχων και των παιδιών να ξεπεράσουν τον πόλεμο.

“Κόκκοι”, Κωστής Καραμπίνας

Επιβιβαστείτε σε μια οπτική οδύσσεια, ταξιδεύοντας στην ελληνική επαρχία μέσα από 8 φωτογραφικά στιγμιότυπα. Τοπία και πορτραίτα, που αφυπνίζουν μνήμες και συναισθήματα, μεταφέροντας «κόκκους» μοναξιάς, εγκατάλειψης και απορίας, εκεί που ο χρόνος έχει σταματήσει. Παραμελημένες γωνιές με απόκοσμη ομορφιά ξεδιπλώνονται σε κάθε εικόνα, προσκαλώντας τον θεατή να αφουγκραστεί τις ιστορίες της απομόνωσης.

“Σολασταλγία”, Θέκλα Μαλάμου

Η “Σολασταλγία” είναι ένας νεολογισμός που σχηματίζεται από το συνδυασμό των λατινικών λέξεων sōlācium (παρηγοριά) και της ελληνικής ρίζας -algia (πόνος, ταλαιπωρία, θλίψη), που περιγράφει μια μορφή συναισθηματικής ή υπαρξιακής δυσφορίας που προκαλείται από περιβαλλοντική  αλλαγή. Η παγκόσμια κλιματική αλλαγή ή τοπικά γεγονότα όπως ηφαιστειακές εκρήξεις, ξηρασία, καταστροφικές τεχνικές εξόρυξης, πυρκαγιές, το αποτύπωμα ενός πυρηνικού πολέμου προκαλούν σολασταλγία. Eίναι η βιωμένη εμπειρία της αρνητικά αντιληπτής αλλαγής και του οικολογικού άγχους που συνδέεται με το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Η Σολασταλγία δεν είναι μόνο το συναίσθημα, αλλά ο μεταβαλλόμενος “τόπος” που οικοδομείται γύρω από αυτή την έννοια και που μέσα σ’αυτόν καλείται ο άνθρωπος να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά του είναι ο άφατος κόσμος της φύσης που αλλοιώνεται επίμονα από τον “θόρυβό” του και που νομοτελειακά σβήνει και χάνεται. Ο πρωταγωνιστής του Solastalgia στέκεται αβέβαιος μέσα σ’αυτόν, λόγω της αίσθησης του τέλους που έρχεται δεν το γνωρίζει σα γεγονός, το νιώθει σαν ένα σκοτεινό προαίσθημα, βιώνοντας σκληρά ένα προτραυματικό στρες. Είναι ένα υβριδικό ημιανθρώπινο oν, ένας σύγχρονος Κένταυρος που αντιπροσωπεύει τις εισβολές των αρνητικών όψεων της φύσης στον κόσμο της δικαιοδοσίας των ανθρώπων. Μέσα στην εξουθενωτική του αγωνία περιηγείται φαταλιστικά σε μια άχρονη πραγματικότητα που προμηνύει την καταστροφή που φοβάται πως θα ζήσει. Τελώντας εν αναμονή, πλάθεται γύρω του -άλλοτε ανώδυνα και άλλοτε επώδυνα- ο κόσμος του Solastalgia μέσα από σπαράγματα μνήμης, συναισθημάτων και μελλοντικών ονείρων.

“Behind the light”, Μιράντα Παπαδοπούλου

Η φωτογραφική εργασία Behind the light, πραγματεύεται τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικού. Το φως αναδεικνύει το ασήμαντο, σηματοδοτεί το μυστήριο, σε μια διαδικασία αυτογνωσίας θέτω τα ερωτήματα και αναζητώ τις απαντήσεις μέσα από την δημιουργική διαδικασία της φωτογραφίας. Η εργασία βρίσκεται σε εξέλιξη.

“The Smiley Cut“, Κατερίνα Τσακίρη

Η δουλειά “The Smiley Cut” είναι μία φωτογραφική σειρά ντοκουμέντο της εμπειρίας μου με τη θεραπεία που υπέστην κατά του καρκίνου του μαστού. Το φωτογραφικό μέσο ήταν η διέξοδός μου από την συνθήκη την οποία βίωνα και παράλληλα το μέσο με το οποίο παρατήρησα και διαχειρίστηκα το πένθος και τις σωματικές μου μεταμορφώσεις. Μέσα από την φωτογραφική εικόνα διεκδίκησα τον έλεγχο που είχα χάσει πάνω στο σώμα μου.

Σε αυτή τη δουλειά το δημόσιο οικειοποιείται και το ιδιωτικό μετατρέπεται σε δημόσιο μέσα από την ανάγκη για σύνδεση μέσω της ενσυναίσθησης και του εναγκαλισμού της ευαλωτότητας.

Photometria Φωτοbooks

Έκθεση φωτογραφικών βιβλίων

“L’ imbuto” – Collettivo Animale

“Marie, Maman, Grand-mère” – Romane Bourgeois

“today is my new favourite day” – Jennifer Drabbe

“New Farmer” – Bruce Eesly

“It was a lie” – Carol Galinanes

“Multiple” – Carol Galinanes

“Zaunkonig” – Max Korndorfer 

“Come costruire un castello di carte” – Federica Mambrini

“Η.Μ.” – Alessandro Mazzola

“ZERO” – Alfonso Moral

“ONE HUNDRED TRILLION DOLLARS” – Chloe Nicosia

“The Yoshida Dormitory Old Darkroom” – Kanta Nomura

“There Round the Corner in the Deep” – Katya Selezneva

“Between Two Lakes” – Alexander Sharr

“Summoning” – Yiming Zhu

“DD-MM-YYYY” – Κωστής Αργυριάδης

“the field trip” – Χρήστος Δημητρίου

“bitter almond day” – Γιάννης Ιωακειμίδης

“Transfiguration” – Αντιγόνη Κουράκου

“Beyond the edge of the city” – Σωτήρης Κουσουλός

“THE PRESENT” – Πέλλυ Μανδρέκα

“GRAMIE” – Άρτεμις Πυρπύλη

“Nette” – Άρτεμις Πυρπύλη

“ΜΑΜ, ΚΑΚΑ & ΝΑΝΙ” – Ιωάννα Φραγκοστεφανάκη

“Whispers in radiance: Unveiling lives unseen” – Ερασμία Χουλιάρα

Photometria Photography Center (PPC)

Διάρκεια: 28.9 – 1.12

Πεμ. – Κυρ.: 17:00 – 21:00

Student Awards 2024

Επιμέλεια έκθεσης: Ιουλία Λαδογιάννη και Τάσος Παπαδόπουλος

Έκθεση των 4 καλύτερων portfolios του διαγωνισμού Photometria Student Awards 2024!

“Dove piovono cristalli” – Alice Muratore, “Ατομικές Αντανακλάσεις” – Αναστασία Νάκου,

“Tourism for all” – Ελένη Χάτου, “Η πισίνα της πίσω αυλής” – Νικόλας Αναστασέλος

CompArt Factory (Αραβαντινού 6, εντός στοάς)

Διάρκεια: 28.9 – 13.10

Πεμ. – Κυρ.: 17:00 – 21:00

“Dove piovono cristalli” – Alice Muratore

Το «Dove piovono cristalli» (eng. «Where crystals rain») είναι μια προσωπική έρευνα που οδηγεί σε έναν προβληματισμό σχετικά με την ύπαρξη και την παροδικότητα των γήινων πραγμάτων. Η παροδική φύση του κόσμου γύρω μας μας ωθεί να αναρωτηθούμε για την ύπαρξη μετά τον θάνατο, ο οποίος δεν νοείται ως τέλος, αλλά ως μετάβαση σε μια νέα κατάσταση ύπαρξης. Αυτή η προοπτική επιτρέπει στον συγγραφέα να εξερευνήσει τη ρευστή φύση της ύπαρξης, αμφισβητώντας τις συμβατικές αντιλήψεις για τον χρόνο και τον χώρο. Σε ένα φανταστικό έξω από τον χρόνο, μια βροχή από κρυστάλλους μας επιτρέπει να γεφυρώσουμε το χάσμα μεταξύ αυτού που μπορούμε να δούμε και αυτού που δεν μπορούμε να δούμε, αποτελώντας πρόσβαση σε μια παράλληλη διάσταση που βρίσκεται στη μέση μεταξύ του ορατού και του αόρατου. Η αλλαγή της κατάστασης της ύλης που χαρακτηρίζει το σχηματισμό των κρυστάλλων είναι επομένως μια μεταφορά για τη μεταμόρφωση της ίδιας της ύπαρξης. Η ενέργεια που απελευθερώνεται από αυτά τα στοιχεία γίνεται σύμβολο αυτής της δύναμης που διαπερνά το σύμπαν, συνδέοντας κάθε ύπαρξη σε μια κοσμική περιπλοκή της οποίας μπορούμε να δούμε μόνο ένα μικρό μέρος.

“Ατομικές Αντανακλάσεις”, Αναστασία Νάκου

Όλοι ξέρουμε πως αυτό το συναίσθημα το να νιώθεις χαμένος είναι κάπως γνώριμο, οικείο. Το ότι αυτή η ‘φωνή’ σε παραπλανεί και σε παγιδεύει σε μια λούπα των σκέψεων σου. Τι γίνεται; Μειώνεται ο θόρυβος, όλα είναι θολά και εσύ μένεις μόνος απέναντι από τον εαυτό σου. Στο τέλος, γνωρίζεις ότι είσαι πάντα εκεί για αυτή την ‘φωνή’ ,αλλά εκείνη είναι πάντα εκεί για εσένα; Τραβώντας αυτά τα αυτοπορτραίτα, με την μετέπειτα επεξεργασία τους κατάφερα να απεικονίσω την μοναχικότητα του ανθρώπου την στιγμή που χάνεται στις σκέψεις του.

“Tourism for all”, Ελένη Χάτου

Ποιά είναι η εικόνα της σύγχρονης Αθήνας και πώς συνδέεται με την ιστορία της; Ποιά είναι η θέση των εγκαταλελειμμένων χώρων/κτηρίων που ενώ κάποτε ήταν σημαντικά, πλέον ρημάζουν και δεν γίνεται τίποτα για την αξιοποίησή τους; Ποιά είναι η εικόνα που μπορεί επίσης να έχουν οι τουρίστες για την Αθήνα και πώς μεταβάλλεται λόγω του gentrification; Αυτά είναι τα ερωτήματα που προσπαθώ να διερευνήσω μέσω αυτού του έργου, φωτογραφίζοντας το κέντρο της Αθήνας, τους ντόπιους, τους τουρίστες και εγκαταλελειμμένους χώρους που κάποτε είτε ήταν ξενοδοχεία, είτε χρησιμοποιήθηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

“Η πισίνα της πίσω αυλής”, Νικόλας Αναστασέλος

Πρόκειται για ένα προσωπικό έργο. Σε μια ”κραυγή βοήθειας” προς τον εαυτό μου αποφάσισα να εξερευνήσω την ομιχλώδη λίμνη των Ιωαννίνων (Παμβώτιδα), με την ελπίδα να απαλλαγώ από ένα ταραγμένο μυαλό.

Οι σκέψεις για το μέλλον και το παρελθόν έμοιαζαν να απομακρύνονται κάθεφορά που έπαιρνα τη φωτογραφική μου μηχανή για να απαθανατίσω μια σκηνή. Η ηρεμία της λίμνης μου έδωσε την εντύπωση ότι ήμουν ελεύθερος. Ελεύθερος από τον κόσμο, ελεύθερος από τη μοναξιά, ελεύθερος από την καθημερινή βιασύνη, ένα προσωρινό καταφύγιο.

Η λίμνη μοιάζει να σε τραβάει μέσα της. Θέλει να έρθεις πιο κοντά, να παρατηρήσεις κάθε λεπτομέρεια και ταυτόχρονα σε απομακρύνει. Είναι κρύα και όταν έχει ομίχλη φαίνεται άπειρη, χρησιμοποιώντας τον αμυντικό της μηχανισμό τρεφόμενη από την ανθρώπινη αναβλητικότητα, επειδή ξέρει ότι σχεδόν κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να εξερευνήσει κάτι τόσο συγκλονιστικό. Μια τοξική σχέση μεταξύ της ανθρωπότητας και της φύσης που φαίνεται να διαρκεί για πάντα.

© Νίκος Προύντζος,

METApolis, Αθήνα

“Entefxis Photography Network (EPN)”

Ομαδική έκθεση φωτογραφίας 19 φωτογραφικών ομάδων του δικτύου “ΕΝΤΕΥΞΙΣ”

Art-8 Φωτογραφική ομάδα Αγρινίου  – Αγρίνιο

Bleach Kollectiv, κολεκτίβα για τη φωτογραφία και τις εικαστικές τέχνες – Αθήνα, Άνω Πετράλωνα

ΜΕΤΑπολις – Αθήνα, Παλαιών Πατρών Γερμανού

Φωτοερευνητές – Αθήνα

SHASHIN LOVERS – Αθήνα, Προπυλαίων 8

Κέντρο Δημιουργικής Φωτογραφίας Θράκης – Αλεξανδρούπολη

Φωτογραφική Ομάδα art.A’s Φ.Ο.Α – Άρτα

Εργαστήρι Φωτογραφίας ΦωτοΠρολετάριοι -Αττική, Δάφνη

ΑΝΤΙΘΕΣΙΣ – Βέροια

Απελλής – Έδεσσα

Φωτογραφική Ομάδα Φωτοάγραφοι – Ηγουμενίτσα

Φωτόραση – Ιωάννινα

Φωτογραφικός Όμιλος Καβάλας – Καβάλα

 Φωτογραφική Λέσχη Κορίνθου – Κόρινθος

Φωτογραφική Ομάδα Ηδύφως – Πάτρα

Φωτογραφική Ομάδα Α.Σ.Τ.Ο – Πάτρα

Φωτογραφική Ομάδα Πτολεμαΐδας F22 – Πτολεμαΐδα

Φωτογραφική Ομάδα Κα.Δρώ – Φιλιππιάδα

Λέσχη Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Χανίων ΛΕ.Φ.ΚΙ – Χανιά

Πλατεία Γλυκίδων

Διάρκεια: 28.9 – 1.12