Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ιωαννιτών.
Διάρκεια: 12.9 – 19.9.2020 (νέες ημερομηνίες)
Θεματική: Stalk me
(Η είσοδος είναι δωρεάν σε όλους τους εκθεσιακούς χώρους του Φεστιβάλ)
To Διεθνές φεστιβάλ φωτογραφίας Photometria 2020, με θεματική “STALK ME” φιλοξενεί 43 καλλιτέχνες σε 10 εκθεσιακούς χώρους των Ιωαννίνων, με πλούσιο πρόγραμμα σε δράσεις για νέα παιδιά, νέους φωτογράφους και διαλέξεις υψηλού επιπέδου. Μετά το πέρας της διοργάνωσης, επιλεγμένες εκθέσεις ταξιδεύουν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Photometria Awards 2020 “Stalk me”
Έκθεση των 25 καλύτερων εικόνων του διαγωνισμού “Stalk Me” Photometria Awards 2020
Εκθεσιακός χώρος Παλαιών Σφαγείων Ιωαννίνων
Διάρκεια: 12.9 – 19.9.2020
Δευτ.-Κυρ.: 14:00 – 22:00
Εγκαίνια: 12.9.2020, 21:00
Κόσμος που δεν κοιμάται ποτέ. Οθόνες ανοιχτές κι εμείς θεατές και θεάματα. Βλέμματα μόνιμα στραμμένα πάνω μας, μια περιέργεια για τις ζωές των άλλων. Φωτογραφίζοντας το αναπάντεχο και το τυχαίο, πρώτοι εμείς, πριν χαθεί στον ατέρμονο χρόνο. Γιατί η ακόρεστη περιέργειά μας μάς έσπρωξε εκεί. Μία φωτογραφική λήψη στον δρόμο, μία επίμονη ματιά στο κρυφό ή σε αυτό που μέχρι πρότεινως δεν ενδιαφερθήκαμε να κοιτάξουμε, μια ματιά εμμονική. Από τη φωτογραφική μηχανή της Sophie Calle στο “Suite Venitienne” έως τις σύγχρονες κάμερες παρακολούθησης των λονδρέζικων δρόμων. Ζούμε στην εποχή όπου η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα για ένα συνεχές και αμφίδρομο Panopticon. Μία ατελειώτη παρακολούθηση, της οποίας δεν γνωρίζουμε πάντα σε ποια πλευρά βρισκόμαστε. Μία ενστικτώδης ανάγκη να δούμε και να μας δουν. Δείτε μας!
Δημήτρης Λέτσιος, “Ένα πορτρέτο του Βόλου”
Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων, 1ος όροφος, (Κοραή 1)
Διάρκεια: 12.9 – 30.9.2020
Δευτ. – Πεμπ.: 08:00 – 15:00, Παρ: 08:00 – 21:00, Κυρ. 10:00 – 13:00 & 18:00 – 21:00
Σε συνεργασία με την Thessaloniki PhotoBiennale 2018 & το Μουσείο της Πόλης του Βόλου
“Ένα πορτρέτο του Βόλου”
Το έργο του Δημήτρη Λέτσιου κατέχει πλέον δίκαια μια θέση στην Ιστορία της ελληνικής φωτογραφίας. Η έκθεση αυτή παρουσιάζει μια ανθολογία φωτογραφιών από τη γενέτειρα πόλη του, τον Βόλο, που διατρέχει την ευρύτερη μεταπολεμική περίοδο. Σε συνέχεια των ενδιαφέροντων του για τον αγρότη της θεσσαλικής υπαίθρου, εδώ εστιάζει στους απλούς βιοπαλαιστές, τα παιδιά, το λαϊκό παζάρι, τα τοπία που απλόχερα προσφέρει ο μυχός του Παγασητικού. Ο Λέτσιος διέσχισε το σώμα της πόλης αναζητώντας αθέατες πτυχές, στιγμές και σκηνές που κρατούσαν ευκρινή απόσταση από την επίσημη ιδεολογική βιτρίνα, αναδεικνύοντας ένα ελλειπτικό αλλά βαθιά ανθρώπινο πρόσωπο της πόλης του Βόλου.
Ηρακλής Παπαϊωάννου
Σπύρος Στάβερης, “Ο αφρός των ημερών”
Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων, Ισόγειο, (Κοραή 1)
Διάρκεια: 12.9 – 30.9.2020
Δευτ. – Πεμπ.: 08:00 – 15:00, Παρ: 08:00 – 21:00, Κυρ. 10:00 – 13:00 & 18:00 – 21:00
Παναγιώτης Παπαδημητρόπουλος, “Μετα-φωτογραφίες” (αναβάλλεται)
“Μετα-φωτογραφίες”
Που τελειώνει μία φωτογραφία; Τι μεσολαβεί από τη λήψη μέχρι την τελική εκτύπωση μιας σειράς εικόνων; Τι συμβαίνει στο σκοτεινό θάλαμο του φωτογράφου;
Οι Mεταφωτογραφίες προσπαθούν να απαντήσουν σ’αυτού του είδους τα ερωτήματα. Όπως και ο τίτλος τους το δηλώνει, είναι φωτογραφίες που προέρχονται από άλλες φωτογραφίες, εικονικές δηλαδή «προεκτάσεις» μιας αρχικής φωτογραφίας που καθώς τυπώνεται αλλάζει σιγά-σιγά μορφή. Δεν είναι μόνο απλές φωτογραφίες που έχει συλλάβει το μάτι (to take pictures). Είναι επίσης «κατασκευασμένες» (to make pictures) εικόνες που απεικονίζουν τις εργαστηριακές διαδικασίες της αναλογικής φωτογραφίας, διεκδικώντας, έτσι, ένα χώρο ελευθερίας και πλαστικότητας για το ίδιο το φωτογραφικό μέσο.
Όπως γράφει ο Gerhard Richter «μία φωτογραφία μοιάζει με ένα μικρό πίνακα χωρίς όμως να είναι πραγματικά. Αυτό της το ιδίωμα σε ωθεί να θέλεις να την μεταμορφώσεις οριστικά σε πίνακα». Αναμφισβήτητα στις Μεταφωτογραφίες λειτουργεί καταλυτικά το υπέρ-εγώ της ζωγραφικής που σπρώχνει το φωτογράφο να ξεπεράσει τα όρια του μέσου του, να περιγράψει με όσο γίνεται μεγαλύτερη σαφήνεια το «εδώ-τώρα» του θέματος, το «εγώ-εδώ-τώρα» του σώματός του καθώς εμφανίζει τα φιλμ και στη συνέχεια τα τυπώνει, αλλάζοντας χρόνους και διαφράγματα στον μεγεθυντή, κόβοντας κομμάτια τεστ, πλένοντας τα χαρτιά και στη συνέχεια αφήνοντάς τα να στεγνώνουν στα πλακάκια του εργαστηρίου.
Έτσι οι Μεταφωτογραφίες, πέρα από το κύριο θέμα – το αστικό τοπίο -, εξερευνούν ταυτόχρονα την αλήθεια της ίδιας της Φωτογραφίας (τι σημαίνει φωτογραφίζω, εμφανίζω, τυπώνω;) που τείνει να εξαφανισθεί με την συνεχή εξάπλωση της ψηφιακής εικόνας, παράλληλα δε, προσπαθούν να εικονοποιήσουν την αλήθεια του φωτογράφου, τη σκέψη του, τις χειρονομίες του, την παρουσία του πίσω από τη φωτογραφική μηχανή και τον μεγεθυντή, καθώς παλεύει με το μέσο του.
Andriana Granado, “Apt22”
Μουσείο Αργυροτεχνίας Ιωαννίνων (Κάστρο)
Διάρκεια: 12.9 – 19.9.2020
Τετ. – Δευτ.: 10:00 – 18:00
“Irresolute suspensions”
Ερχόμενος κανείς αντιμέτωπος με τις εικόνες του Apt 22, διακατέχεται από το αίσθημα ότι βρίσκεται στο μέσο μιας αποκαλυπτόμενης αφήγησης. Οι χαρακτήρες είναι αφομοιωμένοι σε μια σκιώδη συμπεριφορά, η οποία για τον θεατή, είναι γεμάτη ένταση. Η εξήγηση δεν είναι εμφανής: υπάρχει μόνο μία ή πολλαπλές αφηγήσεις; Εμφανίζεται ο ίδιος πρωταγωνιστής σε κάθε εικόνα; Απεικονίζεται το θύμα ενός εγκλήματος ή μήπως ο αυτουργός;
Η Adriana Granado δημιούργησε αυτοπορτραίτα κατά τη διάρκεια των δύο ετών όπου διέμεινε σε διάφορα διαμερίσματα και ενοικιαζόμενα δωμάτια, στην πόλη του Σάο Πάολο. Η σειρά ακολουθεί τολμηρά την παράδοση της στατικής φωτογραφίας που έχουν καλλιεργήσει οι Cindy Sherman, Jeff Wall and Juno Calypso.
Παρομοίως, οι εικόνες της Granado στρέφονται έντονα προς τον κινηματογράφο, ειδικά στα είδη αγωνίας και θρίλερ. Πάραυτα, ενώ αναγνωρίζεται ο κινηματογράφος ως αναφορά, πρέπει να επαναληφθεί η ιδιαιτερότητα του Apt 22 και οι εικόνες να διερευνηθούν περαιτέρω. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το γεγονός ότι είναι φωτογραφίες και όχι καρέ από κινούμενη εικόνα. Μια τέτοια συνθήκη μεταφράζεται σε μια αναπόφευκτη διαφορά σε σχέση με την κινηματογραφική αφήγηση – ο σκοτεινός χαρακτήρας των εικόνων όντως παρέχει το πιθανό κλείσιμο ενός εξιχνιασμένου μυστηρίου – ότι δεν υπάρχει ανάλυση. Ο θεατής παραμένει βυθισμένος, βρισκόμενος μπροστά σε μια τριάδα ερωτήσεων: «Τι συνέβη;» (Παρελθόν), «Τι συμβαίνει;» (Παρόν), «Τι θα συμβεί;» (Μέλλον). Επιπρόσθετα σε αυτήν την στατική αγωνία, υπάρχει η ισχυρή πλαστική κατασκευή των σκηνών. Η ένταση ενισχύεται από την σύνθεση των δυναμικών χρωμάτων, τον φωτισμό, των σκηνικών και της σκηνής. Η υπολογισμένη βαρύτητά τους, φέρει την ιστορία, ενισχύει το μυστήριο και ενδυναμώνει τη φόρτιση των εικόνων.
Γράφει ο Pedro Bonfim Leal/ Μεταφράζει ο John O´Donnell
Δημήτρης Μυτάς, “Hospital”
Πνευματικό Κέντρο Ιωαννίνων (Αγίας Μαρίνας 55)
Διάρκεια: 12.9 – 19.9.2020
Δευτ. – Κυρ.: 14:00 – 22:00
“Hospital”
Ξεκίνησα να δουλεύω το θέμα “HOSPITAL” πριν 20 σχεδόν χρόνια. Βάζω τώρα όμως μια άνω τελεία˙ συλλέγω το υλικό αυτών των χρόνων και στέκομαι απέναντι του με κριτική σκέψη.
Κοιτάζω πίσω στα χρόνια και μέσα από τα πορτραίτα των φωτογραφημένων ανθρώπων, τους άδειους ψυχρούς χώρους και τα σκληρά-άψυχα αντικείμενα αναγνωρίζω την διττή μου υπόσταση και την προσωπική μου διαδρομή, φωτογραφική και ιατρική.
Συνειδητοποιώ ότι η πολύωρη εργασία, οι νυχτερινές βάρδιες, οι “εσώκλειστες” γιορτές-αργίες συνιστούν ένα παράλληλο σύμπαν. Οι ανάπαυλες στα δωμάτια εφημερίας αποτελούν συνειδητά χρονικά διαλλείματα εσωτερικής ενατένισης. Όλα αυτά τα χρόνια, ο σάκος με τα προσωπικά είδη κατάφερε πάντα να χωρέσει τη φωτογραφική μου μηχανή και τα φωτογραφικά μου φαντάσματα. Οι μεγάλοι δάσκαλοι της φωτογραφίας αλλά και δημιουργοί από τέχνες “συγγενικής γραφής” με ώθησαν στην προσπάθεια παραγωγής προσωπικού φωτογραφικού έργου στα πλαίσια του εργασιακού μου χωροχρόνου.
Τα αυστηρά περιχαρακωμένα όρια των ασφυκτικών δομών του νοσοκομείου μάλλον χρησίμευσαν για να τιθασεύσουν τις φόρμες μου. Η αναζήτηση του θέματος στον άμεσο περίγυρο μου με οδήγησε στη χαρτογράφηση των νοσοκομειακών τοπίων, εντάσσοντας σε αυτά την ανθρώπινη παρουσία ή αντιθέτως επισημαίνοντας την “απουσία” της. Οι άνθρωποι που εργάζονται βιώνοντας αυτούς τους χώρους, προσκλήθηκαν πάντοτε με σεβασμό να σταθούν εμπρός στην κάμερα. Ατενίζουν αέναα τον φακό με ευθύτητα, είτε ενδεδυμένοι τα επαγγελματικά τους “ιμάτια” είτε απεκδυόμενοι αυτών προσωρινά. Η νοητική μου προσέγγιση, αυτή της σειριακής αποτύπωσης της νοσοκομειακής ανθρωπογεωγραφίας, με οδήγησε να εκμεταλλευτώ αποκλειστικά τον υπάρχοντα εσωτερικό φωτισμό των νοσοκομειακών κτιρίων. Υπογραμμίζεται νομίζω έτσι, η πλαστικότητα της δομής των σωμάτων και υποβάλλεται η αυστηρότητα του βλέμματος των απεικονιζόμενων μορφών όπως αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο της ατμόσφαιρας του “φυσικού” χώρου τους.
Vanja Bucan, “Sequences of Truth and Deception”
Πύλη Αγίου Γεωργίου, (Στοές Τειχών Κάστρου)
Διάρκεια: 12.9 – 19.9.2020
Δευτ. – Κυρ.: 14:00 – 22:00
“Sequences of Truth and Deception”
Στην φωτογραφική σειρά Sequences of Truth and Deception (2015–2019), η καλλιτέχνις ερευνά, σύμφωνα με την προοπτική της στο θέμα, την διφορούμενη σχέση μας με τη φύση που ορίζεται από την κυριαρχία, την εξερεύνηση, και, παραδόξως, την εξιδανίκευση της. Στα ανώνυμα πορτραίτα και τις νεκρές φύσεις, η Bučan επιδιώκει να δημιουργήσει ένα σύνθετο και αποδομημένο όραμα της φύσης. Οι φωτογραφίες του έργου εμφανίζονται ως παιχνιδιάρικα σκίτσα της υποθετικής και «εξωτικής» αγάπης μας για της φύση. Σε αντίθεση με την αδιάκοπη ρύπανση που προκαλείται από τον σύγχρονο τρόπο ζωής στον πλανήτη μας, πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να επιδεικνύουν ποικίλες ενέργειες μιας κάποιας ανησυχίας για το περιβάλλον (όπως φύτευση δέντρων, ανακύκλωση, ενδιαφέρον για τα είδη προς εξανάνιση, κ.α), που απλώς ασήμαντα επηρεάζουν την τρομερή περιβαλλοντική πραγματικότητα. Αυτή η σειρά καταδεικνύει αυτήν την δυαδικότητα ανάμεσα στην κυριαχία μας πάνω στην φύση και, από την άλλη πλευρά, την ρομαντικοποίησή της. Θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει το έργο Sequences of Truth and Deception ως την αλληγορία της δημιουργού του σχετικά με τον ανθρωποκεντρισμό, όπου είναι δύσκολο να διακρίθεί εάν η φωτογράφος απεικονίζει την αγάπη ή την κυριαρχία. Η σειρά επιτυχώς, συστήνει τη ιδέα της Bučan σχετικά με τις «φανταστικές προσωπικές οικολογίες», διαμέσω της αφαίρεσης και των διαφόρων μεταφορών, όπου η ανθρώπινη παρουσία προτείνεται μόνο μέσω μεμονωμένων σημείων των άκρων του σώματος, τα οποία με αμβίβολες τοποθετήσεις θέτουν σε εφαρμογή διάφορες εννοιολογικές «καταστάσεις».
Parallel Voices
Ela Polkowska – Simone Jimena Rudolphi – Gian Marco Sanna – Svetlin Yosifov – Κωστής Αργυριάδης – Πηνελόπη Θωμαΐδη – Βασίλης Νεμπεγλεριώτης – Αρέτα Περιστέρη – Νίκος Πρίπορας
Σουφαρί Σεράι
Διάρκεια: 12.9 – 19.9.2020
Δευτ. – Κυρ.: 14:00 – 22:00
Ela Polkowska, “Splinter”
Το “Splinter” είναι μια ιστορία ανθρώπων που μένουν σε συνεχή ακαταστασία και αφορά το αίσθημα της ανησυχίας που προκαλούν οι ζωές τους.
Για έναν χρόνο, ο φωτογράφος συνήθιζε να επισκέπτεται μια οικογένεια σε ένα σπίτι το οποίο θα έπρεπε είχε καταρρεύσει πολύ καιρό πριν. Κι όμως, οι κάτοικοί του αρνήθηκαν να δεχτούν ότι μόνο η τάξη είναι αποδεκτή στον κόσμο του σήμερα. Δημιούργησαν γύρω τους, έναν κόσμο που μοιάζει με αποθήκη – έναν χώρο γεμάτο με πράγματα, είτε χρήσιμα είτε όχι. Κάθε φορά που ο φωτογράφος πήγαινε εκεί, τα πράγματα θα είχαν αλλάξει θέσεις, διαφορετικοί άνθρωποι θα επισκέπτονταν το σπίτι, τόσο που μερικές φορές ήταν δύσκολο να αναγνωρίσεις με σιγουριά ποιος είναι μέλος της οικογένειας και ποιος είναι ξένος. Έμοιαζε ότι η συνεχής αλλαγή έδινε νόημα σε αυτήν την πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή, ο φωτογράφος είχε το αίσθημα ότι κάτι πάει λάθος, ότι αυτή η αταξία θα έπρεπε να έχει τελειώσει με μια καταστροφή. Και, κάπως, αυτό συνέβη – το αυτοκίνητο που ανήκε στην οικογένεια τράκαρε, δύο κατοικίδια πέθαναν, και η γυναίκα άφησε τον άνδρα και το σπίτι. Τώρα ζουν χώρια, όμως με την ίδια διαρκή κίνηση και αταξία.
Simone Jimena Rudolphi, “The DisUnited Queendom – “We Won! : We Are Right!”
Αυτή η σειρά απεικονίζει την κατάσταση συνείδησης ενός έθνους. Παρουσιάζοντας τον πολύχρωμο πίνακα των αγωνιστών από όλες τις γωνιές της κοινωνίας, υπό το πρίσμα του ασπρόμαυρου, προσφέρει ένα μήνυμα ενοποίησης των κοινών χαρακτηριστικών. Ο θεατής ενθαρύνεται να παρατηρήσει και να αναγνώσει τις λεπτομέρειες των εικόνων ώστε να ανακαλύψει τις παράλληλες προοπτικές που αγωνίζονται για επιβεβαίωση και αναγνώριση σε μια όλο και αυξανόμενα διαιρεμένη χώρα.
Μερικά κείμενα στις λεζάντες μαρτυρούν ουσιώδη στοιχεία, όμως επίσης αποκρύπτουν τις δυσκολίες όταν τα κοινά σημεία του να ζεις μαζί έχουν διαφορετκές σημασίες για διαφορετικούς ανθρώπους.
Ενώ η κάθε εικόνα μπορεί να σταθεί μόνη της, προτείνεται η θέασή τους ανά ζεύγη.
Gian Marco Sanna, “Agarthi”
Καθώς περπατάει κανείς στις ακτές της λίμνης Bolsena παρατηρεί την ξεχωριστή και ιδιαίτερη ατμόσφαιρά της. Το νερό, με τους πολλούς ήχους και χρώματα, όλα τους συμβάλουν σημαντικά στον φυσικό κύκλο της λίμνης, της πανίδας και της χλωρίδας της. Η λίμνη, ένα συναρπαστικό και μυστηριώδες μέρος, πάνω από την οποία αιωρούνται πολλοί μύθοι και θρύλοι.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες για ανθρώπους που χάθηκαν, αφού την επισκέφτηκαν, και δεν βρέθηκαν ποτέ. Η πιο πρόσφατη ήταν το 2007, όταν ένας άνδρας μαζί με τα παιδιά του εξαφανίστηκαν ξαφνικά και δεν βρέθηκαν ποτέ. Οι ευρέως διαδεδομένες πεποιθήσεις μας μεταφέρουν στον θρύλο «The Gate of Agarthi», ένα μυθικό μέρος που βρίσκεται στο νησί Bisentina, ένα από τα δύο νησιά της λίμνης. Πιστεύεται ότι η Bisentina αποτελεί το σημείο επικοινωνίας μεταξύ του «terra firma» και του μυθικού παλαλληλισμού – του θρυλικού εσωτερικού – υπόγειου βασιλείου του Agarthi – όπως αυτό περιγράφεται στο έργο του συγγραφέα Willis George Emerson (1856 – 1918).
Η ιδέα του Emerson συνδέθηκε με τη θεωρία του “Terra Cava” (Κοίλη Γη), ένα πολύ γνωστό θέμα στο πεδίο του εσωτερισμού και της λογοτεχνίας, όπως εξηγείται από τον Dante Alighieri, ο οποίος ήταν από τους λίγους που κατέβηκαν, με σκοπό να εξερευνήσει το υπόγειο βασίλειο και να λάβει την ενέργειά του, ονόμαζόμενη ως VRYL.
Ο Gian Marco Sanna εργάστηκε πάνω στο μυστήριο της λίμνης Bolsena και των θρύλων της, ερευνώντας μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Το έργο βασίζεται στην περιοχή της Etruria που θα μπορούσε να είναι ένα σημείο διέλευσης, η «Πόρτα του περάσματος», ανάμεσα σε κάτι αόριστο και μυστηριώδες. Οι Etruscans θεωρούσαν το νησί Bisentina (που βρίσκεται στο κέντρο της λίμνης) την πνευματική καρδιά όλου του έθνους Etruscan, που διαφυλάττει τα μυστικά τους.
Svetlin Yosifov, “Mursi People”
Το “Mursi People” είναι μια σειρά φωτογραφιών που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του καλλιτέχνη στην Αιθιοπία και αποτελούν μέρος του λευκώματος «Ethiopian tribes expedition 2018».
Η αφρικανική φυλή του πληθυσμού Mursi ζει απομονωμένη στην κοιλάδα Omo, στην ανατολική Αιθιοπία, κοντά στα σύνορα με το Σουδάν. Αποτελεί από τις πιο συναρπαστικές φυλές της Αφρικής με την ζωή τους να είναι ένας συνδυασμός βίαιης πραγματικότητας και εκπληκτικής ομορφιάς. Αυτό το οποίο υπήρξε πραγματικά ελκυστικό, για τον φωτογράφο, ήταν να αιχμαλωτίσει και να αναδημιουργήσει την περίπλοκη φύση τους και τον τρόπο ζωής τους. Το γεγονός ότι υπέφεραν από υπερβολική ξηρασία τα τελευταία χρόνια, έκανε τη ζωή τους σκληρή και μερικές φορές επικίνδυνη, χωρίς όμως να αλλοιώσει τις παραδόσεις τους. Το να ζεις ανάμεσά τους, σου δίνει την αίσθηση ακραίας αυθεντικότητας, καθώς την ίδια στιγμή μοιάζει με ψευδαίσθηση. Τα πρόσωπά τους, κατέκλυσαν το ασταμάτητο πάθος του φωτογράφου, να συλλάβει τις αγνές, άθικτες ψυχές μιας κουλτούρας στα πρόθυρα της εξαφάνισης.
Κωστής Αργυριάδης, “The Moscow Derivative”
Φωτογράφισα τη Μόσχα το 2015 και, όταν εξέταζα τις φωτογραφίες στην οθόνη μου, λίγα χρόνια αργότερα, τις ξανατράβηξα.
Αυτή η αλλαγή προοπτικής/άποψης μου έδωσε το απαραίτητο περιθώριο χώρου και χρόνου ώστε να απομακρυνθώ από το θέμα, ενώ ταυτόχρονα επέστρεφα στον ίδιο τόπο.
Το παράγωγο έργο μετρά την ευαισθησία στην αλλαγή του έργου που προκύπτει (προκύπτον έργο) σε σχέση με τη μεταβολή στο έργο-πηγή (αρχικό έργο).
Πηνελόπη Θωμαΐδη, “A Zone to Defend”
Το ακρονύµιο ZAD στα γαλλικά δηλώνει µια ακτιβιστική κατάληψη που σκοπό έχει να αποτρέψει κάποιο µεγάλο αναπτυξιακό σχέδιο. Αυτό που αρχικά στη Γαλλία ονοµαζόταν Zone d’aménagement différé (περιοχή για µελλοντική ανάπτυξη), µετονοµάστηκε από τους ακτιβιστές σε Zone à défendre (περιοχή προς υπεράσπιση). Η ZAD της Notre Dame des Landes στη Δυτική Γαλλία ήταν το πρώτο µέρος που ονοµάστηκε έτσι. Από το 2008, µετά από κάλεσµα ντόπιων κτηνοτρόφων και κατοίκων που από το ’60 αντιστέκονταν στη δηµιουργία ενός αεροδροµίου στην περιοχή τους, στη NDDL δηµιουργήθηκε µια σύγχρονη ουτοπία. Τον Ιανουάριο του 2018 περίπου 300 άτοµα είχαν οργανώσει τη ζωή τους συλλογικά και οριζόντια, πέρα από τη λογική του κράτους και των αγορών. Στις 17/01/2018 ο γάλλος πρωθυπουργός δικαιώνοντας τον περιβαλλοντικό αγώνα ανακοίνωσε επίσηµα την ακύρωση της κατασκευής του αεροδροµίου. Επίσης, όµως, ανακοίνωσε ότι η κοινότητα έπρεπε να εγκαταλείψει την περιοχή µέχρι την άνοιξη του ίδιου έτους. Είχα ελάχιστο χρόνο για να δω από κοντά τη ζωή της κοινότητας πριν ξεκινήσουν οι επιχειρήσεις έξωσης των ακτιβιστών. Περιλαµβάνοντας 2500 µέλη ειδικής οµάδας του στρατού, θωρακισµένα οχήµατα, drones και ελικόπτερα, το πρώτο µέρος των επιχειρήσεων σύµφωνα µε τις γαλλικές εφηµερίδες κόστισε περίπου 5.000.000€. Σήµερα οι διαπραγµατεύσεις µεταξύ κοινότητας και κράτους συνεχίζονται.
Βασίλης Νεμπεγλεριώτης, “Λιβάδι από ασφοδίλι”
Το Δημοτικό Γηροκομείο είναι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που βρίσκεται στην Λάρισα, πόλη της κεντρικής Ελλάδος. Ξεκίνησε την λειτουργία του το 1967, μετά την συγχώνευση των περιουσιών του Δημητρίου Χατζηζωγίδη, Αθανασίου Χαλκιόπουλου και της Αγγελικής Λάππα. Ένας πνεύμονας πρασίνου που τροφοδοτεί με ζωή τους τρόφιμους και τους κάτοικους της πόλης.
Όταν συνειδητοποίησα την σχέση που είχα με τον παππού μου, που λειτουργούσε ως μοχλός σταθερότητας και ηρεμίας στην προσωπικότητα μου, ήταν ήδη αργά. Αξιώματα και αρχές, όπως την αγάπη απέναντι στον άνθρωπο, την υπομονή και την εργατικότητα σε οτιδήποτε και αν κάνω, τα οφείλω σε αυτόν. Η ανάγκη να τον ξαναδώ, με οδήγησε στον οίκο ευγηρίας, ξεγελασμένος ότι θα τον βρω εκεί. Ακόμα, αναζητώντας μια διέξοδο από την ρουτίνα της καθημερινότητας, άρχισα τις επισκέψεις στο ίδρυμα. Εκεί δημιουργήθηκαν σχέσεις, που τολμάω να τις παρομοιάσω με ΄παιδικές’ φιλίες.
Με βάρκα την φωτογραφική μου μηχανή και πυξίδα το ποίημα ‘Λήθη’ του ποιητή Λορέντζου Μαβίλη, στο οποίο αναφέρεται το λιβάδι από ασφοδίλι, ως ο κήπος που ξεκουράζονται οι ψυχές των ηρώων, περιηγήθηκα για δύο χρόνια στους διαδρόμους του Δημοτικού Γηροκομείου, παίρνοντας ανάσες οξυγόνου και δόσεις αγάπης.
Ταξιδεύοντας ως άλλος εγγονός των τροφίμων, γεύτηκα την μαγεία της τρίτης ηλικίας και το χρώμα στον ουρανό των ανθρώπινων σχέσεων.
Αρέτα Περιστέρη, “Bad Girls”
Μεταμόρφωση, «μεταμορφόω» , «μεταβάλλω την μορφή τινός», παθητική “πάσχω αλλοίωσίν ή αλλαγή της μορφής μου”.
Στις φωτογραφίες μου χρησιμοποιώ τον εαυτό μου γιατί είναι ο πολυτιμότερος σύμμαχός μου, ο καθρέφτης μου. Επιλέγω ένα ομοιόμορφα λευκό κάδρο που δεν αποσπά το βλέμμα του θεατή, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, προσομοιώνοντας χαρακτήρες που με ακολουθούν σε μια διαδρομή αυτογνωσίας. Ρόλοι που με απασχολούν, που διαφέρουν, που μου κινούσαν πάντα το ενδιαφέρον να τους αναζητήσω, να τους μελετήσω και να συγκριθώ μαζί τους με σκοπό να επουλώσω σ’ ένα ευαίσθητο όν μια παλιά πληγή, να επιτύχω μια εσωτερική κάθαρση.
Υποδύομαι μια άλλη γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω από το σώμα μου. Γιατί εγώ νοσώ ενώ οι άλλοι όχι;
Η μεταμόρφωση συνιστά εδώ σύμπτωμα και παράλληλα θεραπεία, την πλήρη απώθηση κάθε έγνοιας, μια αλλοίωση που θα οδηγήσει στην αναγνώριση του βαθύτερου αιτίου της τωρινής συνθήκης.
Η φωτογραφία έτσι προτείνεται ως θεραπεία. Ίσως γι’ αυτό ξεκίνησα όταν αρρώστησα.
Για μένα συνιστά μια πραγματικότητα μέσα στην οποία δεν οφείλω να λογοδοτήσω σε κανέναν. Ως BAD GIRL επιχειρώ την απελευθέρωση από τον αυτοεπιβαλλόμενο «καθωσπρεπισμό». Είμαι Εγώ.
Νίκος Πρίπορας, “Souvenirs”
Οι φωτογραφίες αυτές, με τον τίτλο «Σουβενίρς», περιγράφουν μια ελληνική πραγματικότητα, άκρως συντηρητική, που θεωρεί ότι η προσκόλληση στην κακότεχνη αναπαραγωγή αρχαιοπρεπών συμβόλων και η υιοθέτηση ψευδεπίγραφων μιμήσεων εικόνων του δυτικού πολιτισμού της προσδίδει την αυτάρκεια και το κύρος, που φαίνεται ότι αναζητά. Παρελαύνουν μέσα σ΄ αυτές κατασκευές που μιμούνται αρχαία μνημεία και αγάλματα, αναπαραστάσεις διάσημων τοπιόσημων, εκκλησίες που μοιάζουν μινιατούρες στην μέση του πουθενά (ποιους πιστούς προσκαλούν άραγε;), καθώς και σύμβολα που, με αφορμή τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στο θέμα της ονομασίας της Βόρειας Μακεδονίας, έγιναν αντικείμενα φιλονικίας. Στις εικόνες αυτές, που περικλείονται σε τετράγωνο κάδρο, παρά την αυστηρότητά του, θα μπορούσε να αναγνωσθεί η παιγνιώδης, σχεδόν ειρωνική, διάθεση του φωτογράφου. Η επίκληση του παρελθόντος, το λοξό δυτικότροπο βλέμμα και η επίφαση του θρησκευτικού στοιχείου αποτελούν το τρίπτυχο, που διατρέχει ένα μεγάλο μέρος της αποπροσανατολισμένης ελληνικής κοινωνίας. Η υπερβολή της χρήσης τους δηλώνει ασφαλώς πεποιθήσεις και αυθαίρετες, αντικρουόμενες πολλές φορές, υιοθετημένες ταυτότητες. Όλα χωράνε και τίποτε δεν ταιριάζει. Η σειρά αυτή είναι στα όρια της πολιτικής φωτογραφίας, καθώς καταγράφει και σταχυολογεί αυτό που προσδοκά να είναι, μέσα από την χρήση συμβόλων, η δημόσια εικόνα του «σύγχρονου» Έλληνα και το πώς ο ίδιος συνυπάρχει με τον δημόσιο χώρο. Είναι η εικόνα που ο ίδιος κατασκευάζει, με την χρήση παλιακών και ετερόφωτων στερεότυπων, που εκτιμά ότι ανακλούν την αίγλη ενός συντελεσμένου πολιτισμού, ως ανεπάρκεια για την δημιουργία ενός νέου.
Αλέκα Τσιρώνη
EΝΤΕΥΞΙΣ, “Repost it”
Κτήριο Μεντρεσέ, Δημοτικό Μουσείο Ιωαννίνων (Κάστρο)
Διάρκεια: 12.9 – 19.9.2020
Δευτ. – Κυρ.: 09:00 – 15:00
Ομαδική έκθεση 15 φωτογραφικών ομάδων του δικτύου “ΕΝΤΕΥΞΙΣ”:
Art8 – Αγρίνιο
Ομάδα Αγίου Δημητρίου – Αθήνα
Φωτοερευνητές – Αθήνα
ΦΟΑ – Άρτα
Αντίθεσις – Βέροια
Φωτόραση – Ιωάννινα
C.P.C – Κόρινθος
Άστο επικοινωνούμε – Πάτρα
Κα.Δρω – Φιλιππιάδα
Λε.Φ.Κι – Χανιά
Mariya Kozhanova, “Distant Thunder”
Υπαίθριος Χώρος Ιτς Καλέ
Διάρκεια: 12.9 – 19.9.2020
Δευτ. – Κυρ.: 08:00 – 22:00
“Distant Thunder”
Η περιοχή του Καλίνιγκραντ είναι ένας μικρός θύλακας με μακρά και αμφιλεγόμενη ιστορία, αποκομμένη από την ενδοχώρα της Ρωσίας. Πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν γερμανική περιοχή, αλλά και η καρδιά της Ανατολικής Πρωσίας. Μετά το πέρας του πολέμου, αποτέλεσε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης. Όταν οι τελευταίοι Γερμανοί πολίτες αναγκάστηκαν να φύγουν από την περιοχή, πολλοί άνθρωποι από άλλες σοβιετικές χώρες στάλθηκαν «με εντολή» να χτίσουν μια νέα ιστορία σε αυτό το μέρος. Τρεις γενιές έχτισαν τις ζωές τους σε αυτή τη γη, η οποία παραμένει «ξένη». Αυτό το ξεχασμένο μέρος είχε αντιμετωπίσει δυο μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, που κάποτε κρατούσαν τα υπέρτατα ιδεώδη αλλά και τις κυρίαρχες φιλοδοξίες, και που τώρα αποτελούν ντροπή για την ανθρώπινη ιστορία.
Δημιουργούν μια αλληγορία – εκείνες οι σιωπηλές θύμησες εποχών που δεν διαδραματίστηκαν καιρό πριν. Οι καιροί των μεγάλων ιδανικών έδιναν στους ανθρώπους μια καθοδήγηση στη ζωή τους, ενώ εργάζονταν προς την ανώτατη αρχή του Κοινού Καλού, που τους επέτρεπε να στοχεύουν στην αιωνιότητα. Όμως η δόξα που τους άξιζε ως επιβράβευση της σκληρής δουλειάς τους, δεν τους δόθηκε ποτέ. Χάθηκε στις σελίδες της ιστορίας ως το Μεγαλείο του Καθεστώτος ή το Μεγαλείο του Θεού. Τώρα έχουμε κολλήσει σε συνεχείς αλλαγές, χωρίς πεποιθήσεις πια, μόνο καιρούς γεμάτους αμφιβολίες και αναξιοπιστία.
Είναι όπως ένα πρόσωπο με ένα σημάδι από το φοβερό μεγαλείο του παρελθόντος, μια Γενιά Μνήμης. Αυτό το αίσθημα αβεβαιότητας δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι κάποτε είχαν υπάρξει εθνικά ιδανικά που μας οδήγησαν για παράδειγμα στο ολοκαύτωμα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά επίσης επειδή θυμόμαστε αυτούς που υπέφεραν από διωγμούς, κι έτσι κανείς δεν θα μπορούσε να είναι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε ξανά. Διδάσκει στους ευγενείς ανθρώπους να ζούνε μια ζωή «μικρών δράσεων», καλλιεργώντας την ειρήνη μέσα τους και πιστεύοντας ότι τίποτα μεγάλο και επικίνδυνο, σαν αυτό, δεν θα μπορούσε να συμβεί. Εντωμεταξύ, ο καιρός γυρνάει και έρχεται η στιγμή όπου είναι η ώρα να βρούμε το κουράγιο να κοιτάξουμε το μέλλον αναλογιζόμενοι το παρελθόν.
