Άρθρα
Justine Tjallinks (Ολλανδία, 1984)
Το ασυνήθιστο είναι συχνά αγνοημένο ή απορριπτέο από το κοινό. Η δουλειά της Justine Tjallinks δίνει έκφραση στην εκδοχή της διαφορετικότητας ως κάτι που θα πρέπει να είναι αποδεκτό και να ενθαρρύνεται. Στόχος της είναι να αιχμαλωτίσει τη μοναδικότητα των ατόμων και την ποικιλομορφία της ανθρώπινης ομορφιάς.
Καθώς έχει εμπνευστεί από διάφορους μείζονες ζωγράφους, από τη Χρυσή Εποχή έως τους ζωγράφους του Μαγικού Ρεαλισμού του 20ού αιώνα, τα έργα της περιλαμβάνουν σιωπηλά χρώματα, λεπτομερείς επιφάνειες και ισορροπημένες συνθέσεις. Η μόδα συχνά χρησιμοποιείται ως επιπρόσθετες έννοιες έκφρασης. Αυτές οι έννοιες συνδιαλέγονται με την κανονιστική ιδέα της ομορφιάς, με σκοπό να ενθαρρύνουν τον θεατή να προσεγγίσει τη μοναδικότητα του εικονιζόμενου ατόμου περισσότερο απ’ ότι ίσως κάνει στην πραγματική ζωή.
Παρόλο που η δουλειά της Tjallinks αναπαριστά διαφορετικά μοντέλα είναι συνάμα αυτοπροσωπογραφίες. Αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο η ίδια διαχειρίζεται τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή της. Η πιο απτή πλευρά της καλλιτέχνιδας υποβόσκει στο χαρακτηριστικό βλέμμα, το οποίο συχνά αποπνέει μια αίσθηση μελαγχολίας. Αυτή η συναισθηματική κατάσταση εξαρχής ενδιέφερε την Tjallinks. Στην ιστορία της τέχνης, το βλέμμα υπήρξε ανέκαθεν ως ένα εκ των πιο σημαντικών εννοιών για την ανάπτυξη της σχέσης ανάμεσα στο καλλιτεχνικό δηιούργημα και στον θεατή και συνεπώς ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στον θεατή. Όπως ακριβώς σε κάποιους παλιούς μείζονες πίνακες, τα άτομα συχνά απεικονίζονται και από την Tjallinks να κοιτάζουν τον θεατή, ανεξάρτητα από το σημείο που στέκεται. Παρόλο που η δουλειά της μοιράζεται αυτή την ιδιότητα με μείζονα έργα του παρελθόντος, ο σκοπός της είναι να παραμένει πάντα μέσα στο σύγχρονο “zeitgeist” ( επίκαιρο πνεύμα) και να δημιουργεί τη δική της γλώσσα.
Μετά το σχέδιο, την έρευνα και τη φωτογράφιση, η Justine περνάει αμέτρητες ώρες στην επιμέλεια μιας εικόνας. Με τον ίδιο τρόπο που ένας ζωγράφος συνεχίζει να προσθέτει και να αλλάζει πινελιές ζωγραφικής, η Justine συνεχίζει να προσθέτει και να αλλάζει ψηφιακές πινελιές μέχρι να πετύχει την ισορροπία και να ζωντανέψει ένα έργο. Μόνο τότε ένα έργο έχει τελειώσει και παίρνει πνοή.
Ιστοσελίδα: justinetjallinks.com
Instagram: justinetjallinks
Ο Terje Abusdal (1978) είναι φωτογράφος και εικαστικός καλλιτέχνης από την Νορβηγία. Δουλεύει σε έργα που έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς την σχέση ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη μυθοπλασία. Το 2017, η ιστορία του – Slash and Burn – για το δάσος Finns κέρδισε το βραβείο Leica Oskar Barnack και το βραβείο Fotogalleriet’s Nordic Dummy. Το έργο του Slash & Burn δημοσιεύτηκε με την συμμετοχή του εκδοτικού οίκου Kehler Verlag το 2018. Επιπλέον έχει δημοσιεύσει τα βιβλία Radius 500 Metres (2015) και Hope Blinds Reason (2019) στο περιοδικό Journal. Πρόσφατα η δουλειά του παρουσιάστηκε στο Noplace και Henie Onstad στο Όσλο.
Ιστοσελίδα: terjeabusdal.com
Instagram: terjeabusdal
Ο Βασίλης Κωνσταντίνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Σπούδασε στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ξεκίνησε την ενασχόληση του με τη φωτογραφία το 2007. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια του Πλάτωνα Ριβέλλη και από το 2014 σπουδάζει φωτογραφία και οπτικοακουστικές τέχνες στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.
Ομαδικές Εκθέσεις:
Φεβρουάριος 2018: ‘’Selfimages’’ συμμετοχή με την σειρά ‘’Family Frames’’ (Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης)
Μάιος 2014: ‘’Οι θάλασσες’’, Γκαλερί Box (Αθήνα)
Μάιος 2013: 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης (Ζάκυνθος)
Ιούλιος 2012: ‘’Ελληνικές Φωτογραφικές Φόρμες’’ (1η Διεθνής Μπιενάλε Σαντορίνης)
Ατομικές Εκθέσεις:
Ιούνιος 2021: Με τη σειρά Pregnant Pauses στο διεθνές Φεστιβάλ Photoszene (Γερμανία,Κολωνία).
Ιανουάριος 2021: Με τη σειρά Family Frames στην γκαλερί Space Place Gallery (Ρωσία,Νίζνι Ταγκίλ).
Ιστοσελίδα: vassiliskonstantinou.com
Instagram: vasileios_konstantinou
Ο Μιχαήλ Παππάς είναι Έλληνας Φωτορεπόρτερ που ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα. Σπούδασε φωτογραφία στη “Leica Academy” στην Αθήνα.
Η δουλειά του έχει δημοσιευθεί διεθνώς, συμπεριλαμβανομένου του National Geographic και έχει συνεργαστεί με επωνυμίες όπως η Canon, οργανισμούς όπως η UNESCO και πολλές άλλες.
Αναφορές
– Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί παγκοσμίως, περιλαμβάνοντας το National Geographic, το VICE, κ.α.
– Έχει συνεργαστεί με την Canon, την Blue Star Ferries, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, την UNESCO.
– Ψηφιακό αρχείο κρατείται και φυλάσσεται στο Μουσείο Μπενάκη (Αθήνα, Ελλάδα).
Εκθέσεις
– ΕΛΛΑΔΑ, Αθήνα, Μουσείο Μπενάκη, 6 Νοεμβρίου 2018 – 13 Ιανουαρίου 2019, “ΗΘΟΣ”
– ΓΑΛΛΙΑ, Γκρας, Μουσείο Φραγκονάρ, 25 Μαϊου – 22 Σεπτεμβρίου 2019, “ΗΘΟΣ”
Διδασκαλία
– 2015 – 2021, Αθήνα
Ιστοσελίδα: michaelpappas.com
Instagram: michael_pappas
Ο Παναγιώτης Παπαδημητρόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου απέκτησε το πρώτο του πτυχίο ως Πολιτικός Μηχανικός το 1982. Στη συνέχεια μετακόμισε στο Παρίσι όπου έζησε μέχρι το 2006. Εκεί σπούδασε Πλαστικές τέχνες και Φωτογραφία στην École d’arts décoratifs και στο Université Paris 8, στο οποίο ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή. Παράλληλα, εργάστηκε σαν ανεξάρτητος φωτογράφος για διαφημιστικά γραφεία, Studio φωτογραφίας και για το δημοσιογραφικό πρακτορείο Wostok. Διετέλεσε, επίσης, ανταποκριτής φωτογράφος στη Γαλλία για τα περιοδικά Ένα, Flash και συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ιδέες και Λύσεις και Deco Figaro.
Από το 2006 διδάσκει φωτογραφία ως ΕΕΔΙΠ, Λέκτορας, Επίκουρος και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 2010, κυκλοφόρησε στη Γαλλία το βιβλίο του Le sujet photographique, εκδ. L’Harmattan, το 2013 το λεύκωμα Παρισινό Ημερολόγιο, εκδ. Θερμαϊκός, το 2014 το βιβλίο Le sujet photographique et sa remise en question (Alfred Stieglitz, Robert Frank, William Klein, Raymond Depardon), εκδ. Presses Académiques Francophones, το 2016 το λεύκωμα Μεταφωτογραφίες, εκδ. University Studio Press, το 2017 το δοκίμιο Το Θέμα και η Φωτογραφία, εκδ. University Studio Press και το 2020 το δοκίμιο Raymond Depardon et la philosophie, εκδ. L’Harmattan.
Animation – Video Art – Short Films
Σας παρουσιάζουμε τις επιλεγμένες Animation, Video Art και Μικρού Μήκους Ταινίες του Photometria in Motion 2021, οι οποίες θα προβληθούν κατά τη διάρκεια της 13ης διοργάνωσης του Photometria International Photography Festival. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους τίμησαν και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας, με τη συμμετοχή τους και ιδιαίτερα βέβαια αυτούς των οποίων τις ταινίες θα απολαύσουμε από κοντά!
Animation
The Boy and The Mountain – Santiago Aguilera, Gabriel Monreal
Bear With Me – Daphna Awadish
Ex Terrat – Reinhold Bidner
The Dead Hands of Dublin – Leo Crowley
Dandedog – Elmano Diogo
Paint On Paint # 1 – Vasco Diogo
Stopgap in Stop Motion – Stephen Featherstone
Mimesis – María Josefa Luengo
I Am a Motif – Sijia Luo
Mare Monstrum – Lucía Hernández Martínez, Àngel Estois Carrasco, Mercè Sendino García
Swan Lake – Saeed Mayahy, Hamid Jamali
Malfunction – Ilgın Saçan
Magic Head – Anastasia Shinkarenko
First day of a chick – Anastasia Shinkarenko
Sea ya – Yani Sun
Dustria – Allison Tanenhaus
Video Art
All That Remains – Recep Akar
Melancholia (1) – Michael Amter
Veo mis huesos – Thomas Georg Blank
Old Age – Philip Brocklehurst
The First Few Moments of The First of January – Eneos Çarka
Monument to the Tiny, Fragile Human Body – Antony Crossfield
Selected Milk Added from Reconstituted Milk Powder Whole Pasteurized Homogenized – Jose Luis Ducid, Alfonso Camarero, Maria Meseguer
Balloons – Chris Furby
Haiku – Martin Gerigk
Imply Red – Werther Germondari
How the World Fell in Between the Cracks – Mona Hedayati
Transmitting and Receiving – Dee Hood
August – Good John
The Prophetess – Marco Joubert
Chatbot Dialogs – Marina Landia
P A N O R A M A – Davide De Lillis, Nicola Galli
Silhouettes – Davide De Lillis, Julia Metzger-Traber
Gravity Tides (Subtle Dance) – Ruxandra Mitache
Orbital Squares – Moojin brothers
Life Without Moon – Carles Pamies
Shadows on a house – Andrew Payne
A rose behind the mask – Nacho Recio
Ant – Nacho Recio
Jenna – Nacho Recio
Morphogenesis -Nacho Recio
Self-portrait – Nacho Recio
Shadows of a radio in the east – Nacho Recio
Woodworm lab – Nacho Recio
Save Me – Luis Antonio Rodriguez
Collage 25 – Luis Carlos Rodríguez
Imaginary Chronicles – Muriel Sago
Corporate Responsibility Pledge – Allison Tanenhaus
We Are Ready Now – Jack Thomson
La Citta Reale – Hing Tsang
The New Renaissance Infinity Symbol – Ela Wiatr
Dirt – Helanius J. Wilkins, Roma Flowers
RONDO – Telemach Wiesinger
SIGNAL – Telemach Wiesinger
Tub Time – Jaffe Zinn
Music Evoked Story #1/ “Jellyfish” – Zoi Dalaina
Music Evoked Story #2/ “Manisero” – Zoi Dalaina
The dream – Stelios Karatheodorou
Distant Nixa – Antonis Kartezos
Punishment – Antonis Kartezos
Two – Vasilios Papaioannu
A shepherd looking for his lost sheep – Eirini Tampasouli
Short Films
Backhand Stroke – Marcos Altuve
Happy birthday – Marcos Altuve
Dreams Aren’t Made by the Wind – Elvert Bañares
Life without food – Yana Belyaeva
Glances – Aleksei Borovikov
Home – Aleksei Borovikov
Jump – Aleksei Borovikov
One More Please – Aleksei Borovikov
Roadkill – Aliza Brugger
Summer Heat – Mert Ceylan
From Khovrino – Daria Elena Dashunina
JE VIENS – Cecilia Galli
Salty, Sweet – Péter Hajmási
The Bead Fight – Serafim Infante-Arana
Neon Hearts – Ana Jakimska
Let’s talk about a talk – Zhou Jialin
Wish – Seyoung Lee
The inhabitant – Diego Mandelman
Counting Cherries – Gabriele Mendonça
Fishnet and the fish – Ali Νikfar
Wash Me Please – Ali Nikfar, Saeid Mayahy
All Alone in April – Ace Norton
Obligate – Barış Ordu
A Few Flower Branches – Mehrdad Parvani
Surfaces – José Luis González Peña
Behind the gate – Taras Petrenko, Roksolana Khanas
Black Cherries – Unni Rav, Addi Ajmani
Bryan Zanisnik’s Big Pivot – Nick Ravich
Epitaph to N/949 – Nacho Recio
Preferentes – Nacho Recio
Hung Between the Sky and the Earth – Noemi Rossano, Dario Patrocinio
Black White – Alexis Rummler
A Strange Season – Burak Oguz Saguner
Wreathless – George Sefer
From time to time, I burn – Carlos Segundo
Subcutaneous – Carlos Segundo
Best Guests – Max Sherwood
A Leaf – Bishara Shoukry
Rosa Kairo – Jacques Simha
One – Roman Sinitsyn
The Middle – Soheil Soheili
Fire Extinguisher – Rodrigo Sopeña, Joana Solnado
Agua Man – Alican Tamkan
Red Bean Soup – Kadi Tsang
The Followers – Diego Valdés, Marcelo Numi
Selfie – Joaquín Vallet
2 tea and 4 biscuit – Yess K
The Night Beyond – Luo Yijue
The Awakening Hour – III act – Nicola Zambelli
A Letter to god – Bahman Zangeneh
Nox – Mateusz Zieliński
SOSivio – Nikolaos Galanis, Nikos Konstantakis, students of Primary school in Kounavi
Time never comes back – Nikolaos Galanis, Students of 2nd Primary school in Skala Lakonias
Ah, these damn letters: au – Nikolaos Galanis, Students of 2nd Primary school in Skala Lakonias
Notes from my younger self – Natasha Giannaraki
Off for some Beers! – Haris Gioulatos
MEGARO – Vasilis Kalemos
Beef Stew – Nikos Kallipolitis
In Memoriam – Dimitrios Karas
A Skeleton in the Closet – Eugenia Marouli
CanceRL – Anastasis Mavrogiannis, Ioannis Charalambou
SIC PARVIS MAGNA – Stefanos Nomikos
The Man in the Bushes – Vasilios Papaioannu, Emma Piper-Burket
Handshake – Katerina Sigala
Lot’s Wife – Panagiotis Stergianos
A State of Mind – Dimitris Tranos
My Land – Dimitris Tranos
Parallel Voices 2020
Ela Polkowska
Κωστής Αργυριάδης
Αρέτα Περιστέρη
Svetlin Yosifov
Νίκος Πρίπορας
Simone Jimena Rudolphi
Πηνελόπη Θωμαΐδη
Gian Marco Sanna
Βασίλης Νεμπεγλεριώτης
Ela Polkowska, “Splinter”
Το “Splinter” είναι μια ιστορία ανθρώπων που μένουν σε συνεχή ακαταστασία και αφορά το αίσθημα της ανησυχίας που προκαλούν οι ζωές τους.
Για έναν χρόνο, ο φωτογράφος συνήθιζε να επισκέπτεται μια οικογένεια σε ένα σπίτι το οποίο θα έπρεπε είχε καταρρεύσει πολύ καιρό πριν. Κι όμως, οι κάτοικοί του αρνήθηκαν να δεχτούν ότι μόνο η τάξη είναι αποδεκτή στον κόσμο του σήμερα. Δημιούργησαν γύρω τους, έναν κόσμο που μοιάζει με αποθήκη – έναν χώρο γεμάτο με πράγματα, είτε χρήσιμα είτε όχι. Κάθε φορά που ο φωτογράφος πήγαινε εκεί, τα πράγματα θα είχαν αλλάξει θέσεις, διαφορετικοί άνθρωποι θα επισκέπτονταν το σπίτι, τόσο που μερικές φορές ήταν δύσκολο να αναγνωρίσεις με σιγουριά ποιος είναι μέλος της οικογένειας και ποιος είναι ξένος. Έμοιαζε ότι η συνεχής αλλαγή έδινε νόημα σε αυτήν την πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή, ο φωτογράφος είχε το αίσθημα ότι κάτι πάει λάθος, ότι αυτή η αταξία θα έπρεπε να έχει τελειώσει με μια καταστροφή. Και, κάπως, αυτό συνέβη – το αυτοκίνητο που ανήκε στην οικογένεια τράκαρε, δύο κατοικίδια πέθαναν, και η γυναίκα άφησε τον άνδρα και το σπίτι. Τώρα ζουν χώρια, όμως με την ίδια διαρκή κίνηση και αταξία.
Svetlin Yosifov, “Mursi People”
Το “Mursi People” είναι μια σειρά φωτογραφιών που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του καλλιτέχνη στην Αιθιοπία και αποτελούν μέρος του λευκώματος «Ethiopian tribes expedition 2018».
Η αφρικανική φυλή του πληθυσμού Mursi ζει απομονωμένη στην κοιλάδα Omo, στην ανατολική Αιθιοπία, κοντά στα σύνορα με το Σουδάν. Αποτελεί από τις πιο συναρπαστικές φυλές της Αφρικής με την ζωή τους να είναι ένας συνδυασμός βίαιης πραγματικότητας και εκπληκτικής ομορφιάς. Αυτό το οποίο υπήρξε πραγματικά ελκυστικό, για τον φωτογράφο, ήταν να αιχμαλωτίσει και να αναδημιουργήσει την περίπλοκη φύση τους και τον τρόπο ζωής τους. Το γεγονός ότι υπέφεραν από υπερβολική ξηρασία τα τελευταία χρόνια, έκανε τη ζωή τους σκληρή και μερικές φορές επικίνδυνη, χωρίς όμως να αλλοιώσει τις παραδόσεις τους. Το να ζεις ανάμεσά τους, σου δίνει την αίσθηση ακραίας αυθεντικότητας, καθώς την ίδια στιγμή μοιάζει με ψευδαίσθηση. Τα πρόσωπά τους, κατέκλυσαν το ασταμάτητο πάθος του φωτογράφου, να συλλάβει τις αγνές, άθικτες ψυχές μιας κουλτούρας στα πρόθυρα της εξαφάνισης.
Simone Jimena Rudolphi, “The DisUnited Queendom – “We Won! : We Are Right!”
Σε αυτή τη φωτογραφική σειρά απεικονίζεται η κατάσταση συνείδησης ενός έθνους. Παρουσιάζοντας τον πολύχρωμο πίνακα των αγωνιστών από όλες τις γωνιές της κοινωνίας και υπό το πρίσμα του ασπρόμαυρου, προσφέρεται ένα μήνυμα ενοποίησης των κοινών χαρακτηριστικών. Ο θεατής ενθαρύνεται να παρατηρήσει και να αναγνώσει τις λεπτομέρειες των εικόνων ώστε να ανακαλύψει τις παράλληλες προοπτικές που αγωνίζονται για επιβεβαίωση και αναγνώριση σε μια όλο και αυξανόμενα διαιρεμένη χώρα.
Μερικά κείμενα στις λεζάντες μαρτυρούν ουσιώδη στοιχεία, όμως επίσης αποκρύπτουν τις δυσκολίες όταν τα κοινά σημεία του να ζεις μαζί έχουν διαφορετκές σημασίες για διαφορετικούς ανθρώπους.
Ενώ η κάθε εικόνα μπορεί να σταθεί μόνη της, προτείνεται η θέασή τους ανά ζεύγη.
Gian Marco Sanna, “Agarthi”
Καθώς περπατάει κανείς στις ακτές της λίμνης Bolsena παρατηρεί την ξεχωριστή και ιδιαίτερη ατμόσφαιρά της. Το νερό, με τους πολλούς ήχους και χρώματα, όλα τους συμβάλουν σημαντικά στον φυσικό κύκλο της λίμνης, της πανίδας και της χλωρίδας της. Η λίμνη, ένα συναρπαστικό και μυστηριώδες μέρος, πάνω από την οποία αιωρούνται πολλοί μύθοι και θρύλοι.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες για ανθρώπους που χάθηκαν, αφού την επισκέφτηκαν, και δεν βρέθηκαν ποτέ. Η πιο πρόσφατη ήταν το 2007, όταν ένας άνδρας μαζί με τα παιδιά του εξαφανίστηκαν ξαφνικά και δεν βρέθηκαν ποτέ. Οι ευρέως διαδεδομένες πεποιθήσεις μας μεταφέρουν στον θρύλο «The Gate of Agarthi», ένα μυθικό μέρος που βρίσκεται στο νησί Bisentina, ένα από τα δύο νησιά της λίμνης. Πιστεύεται ότι η Bisentina αποτελεί το σημείο επικοινωνίας μεταξύ του «terra firma» και του μυθικού παλαλληλισμού – του θρυλικού εσωτερικού – υπόγειου βασιλείου του Agarthi – όπως αυτό περιγράφεται στο έργο του συγγραφέα Willis George Emerson (1856 – 1918).
Η ιδέα του Emerson συνδέθηκε με τη θεωρία του “Terra Cava” (Κοίλη Γη), ένα πολύ γνωστό θέμα στο πεδίο του εσωτερισμού και της λογοτεχνίας, όπως εξηγείται από τον Dante Alighieri, ο οποίος ήταν από τους λίγους που κατέβηκαν, με σκοπό να εξερευνήσει το υπόγειο βασίλειο και να λάβει την ενέργειά του, ονόμαζόμενη ως VRYL.
Ο Gian Marco Sanna εργάστηκε πάνω στο μυστήριο της λίμνης Bolsena και των θρύλων της, ερευνώντας μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Το έργο βασίζεται στην περιοχή της Etruria που θα μπορούσε να είναι ένα σημείο διέλευσης, η «Πόρτα του περάσματος», ανάμεσα σε κάτι αόριστο και μυστηριώδες. Οι Etruscans θεωρούσαν το νησί Bisentina (που βρίσκεται στο κέντρο της λίμνης) την πνευματική καρδιά όλου του έθνους Etruscan, που διαφυλάττει τα μυστικά τους.
Αρέτα Περιστέρη, “Bad Girls”
Μεταμόρφωση, «μεταμορφόω» , «μεταβάλλω την μορφή τινός», παθητική “πάσχω αλλοίωσίν ή αλλαγή της μορφής μου”.
Στις φωτογραφίες μου χρησιμοποιώ τον εαυτό μου γιατί είναι ο πολυτιμότερος σύμμαχός μου, ο καθρέφτης μου. Επιλέγω ένα ομοιόμορφα λευκό κάδρο που δεν αποσπά το βλέμμα του θεατή, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, προσομοιώνοντας χαρακτήρες που με ακολουθούν σε μια διαδρομή αυτογνωσίας. Ρόλοι που με απασχολούν, που διαφέρουν, που μου κινούσαν πάντα το ενδιαφέρον να τους αναζητήσω, να τους μελετήσω και να συγκριθώ μαζί τους με σκοπό να επουλώσω σ’ ένα ευαίσθητο όν μια παλιά πληγή, να επιτύχω μια εσωτερική κάθαρση.
Υποδύομαι μια άλλη γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω από το σώμα μου. Γιατί εγώ νοσώ ενώ οι άλλοι όχι;
Η μεταμόρφωση συνιστά εδώ σύμπτωμα και παράλληλα θεραπεία, την πλήρη απώθηση κάθε έγνοιας, μια αλλοίωση που θα οδηγήσει στην αναγνώριση του βαθύτερου αιτίου της τωρινής συνθήκης.
Η φωτογραφία έτσι προτείνεται ως θεραπεία. Ίσως γι’ αυτό ξεκίνησα όταν αρρώστησα.
Για μένα συνιστά μια πραγματικότητα μέσα στην οποία δεν οφείλω να λογοδοτήσω σε κανέναν. Ως BAD GIRL επιχειρώ την απελευθέρωση από τον αυτοεπιβαλλόμενο «καθωσπρεπισμό». Είμαι Εγώ.
Κωστής Αργυριάδης, “The Moscow Derivative”
Φωτογράφισα τη Μόσχα το 2015 και, όταν εξέταζα τις φωτογραφίες στην οθόνη μου, λίγα χρόνια αργότερα, τις ξανατράβηξα.
Αυτή η αλλαγή προοπτικής/άποψης μου έδωσε το απαραίτητο περιθώριο χώρου και χρόνου ώστε να απομακρυνθώ από το θέμα, ενώ ταυτόχρονα επέστρεφα στον ίδιο τόπο.
Το παράγωγο έργο μετρά την ευαισθησία στην αλλαγή του έργου που προκύπτει (προκύπτον έργο) σε σχέση με τη μεταβολή στο έργο-πηγή (αρχικό έργο).
Βασίλης Νεμπεγλεριώτης, “Λιβάδι από ασφοδίλι”
Το Δημοτικό Γηροκομείο είναι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που βρίσκεται στην Λάρισα, πόλη της κεντρικής Ελλάδος. Ξεκίνησε την λειτουργία του το 1967, μετά την συγχώνευση των περιουσιών του Δημητρίου Χατζηζωγίδη, Αθανασίου Χαλκιόπουλου και της Αγγελικής Λάππα. Ένας πνεύμονας πρασίνου που τροφοδοτεί με ζωή τους τρόφιμους και τους κάτοικους της πόλης.
Όταν συνειδητοποίησα την σχέση που είχα με τον παππού μου, που λειτουργούσε ως μοχλός σταθερότητας και ηρεμίας στην προσωπικότητα μου, ήταν ήδη αργά. Αξιώματα και αρχές, όπως την αγάπη απέναντι στον άνθρωπο, την υπομονή και την εργατικότητα σε οτιδήποτε και αν κάνω, τα οφείλω σε αυτόν. Η ανάγκη να τον ξαναδώ, με οδήγησε στον οίκο ευγηρίας, ξεγελασμένος ότι θα τον βρω εκεί. Ακόμα, αναζητώντας μια διέξοδο από την ρουτίνα της καθημερινότητας, άρχισα τις επισκέψεις στο ίδρυμα. Εκεί δημιουργήθηκαν σχέσεις, που τολμάω να τις παρομοιάσω με ΄παιδικές’ φιλίες.
Με βάρκα την φωτογραφική μου μηχανή και πυξίδα το ποίημα ‘Λήθη’ του ποιητή Λορέντζου Μαβίλη, στο οποίο αναφέρεται το λιβάδι από ασφοδίλι, ως ο κήπος που ξεκουράζονται οι ψυχές των ηρώων, περιηγήθηκα για δύο χρόνια στους διαδρόμους του Δημοτικού Γηροκομείου, παίρνοντας ανάσες οξυγόνου και δόσεις αγάπης.
Ταξιδεύοντας ως άλλος εγγονός των τροφίμων, γεύτηκα την μαγεία της τρίτης ηλικίας και το χρώμα στον ουρανό των ανθρώπινων σχέσεων.
Πηνελόπη Θωμαΐδη, “A Zone to Defend”
Το ακρονύµιο ZAD στα γαλλικά δηλώνει µια ακτιβιστική κατάληψη που σκοπό έχει να αποτρέψει κάποιο µεγάλο αναπτυξιακό σχέδιο. Αυτό που αρχικά στη Γαλλία ονοµαζόταν Zone d’aménagement différé (περιοχή για µελλοντική ανάπτυξη), µετονοµάστηκε από τους ακτιβιστές σε Zone à défendre (περιοχή προς υπεράσπιση). Η ZAD της Notre Dame des Landes στη Δυτική Γαλλία ήταν το πρώτο µέρος που ονοµάστηκε έτσι. Από το 2008, µετά από κάλεσµα ντόπιων κτηνοτρόφων και κατοίκων που από το ’60 αντιστέκονταν στη δηµιουργία ενός αεροδροµίου στην περιοχή τους, στη NDDL δηµιουργήθηκε µια σύγχρονη ουτοπία. Τον Ιανουάριο του 2018 περίπου 300 άτοµα είχαν οργανώσει τη ζωή τους συλλογικά και οριζόντια, πέρα από τη λογική του κράτους και των αγορών. Στις 17/01/2018 ο γάλλος πρωθυπουργός δικαιώνοντας τον περιβαλλοντικό αγώνα ανακοίνωσε επίσηµα την ακύρωση της κατασκευής του αεροδροµίου. Επίσης, όµως, ανακοίνωσε ότι η κοινότητα έπρεπε να εγκαταλείψει την περιοχή µέχρι την άνοιξη του ίδιου έτους. Είχα ελάχιστο χρόνο για να δω από κοντά τη ζωή της κοινότητας πριν ξεκινήσουν οι επιχειρήσεις έξωσης των ακτιβιστών. Περιλαµβάνοντας 2500 µέλη ειδικής οµάδας του στρατού, θωρακισµένα οχήµατα, drones και ελικόπτερα, το πρώτο µέρος των επιχειρήσεων σύµφωνα µε τις γαλλικές εφηµερίδες κόστισε περίπου 5.000.000€. Σήµερα οι διαπραγµατεύσεις µεταξύ κοινότητας και κράτους συνεχίζονται.
Νίκος Πρίπορας, “Souvenirs”
Οι φωτογραφίες αυτές, με τον τίτλο «Σουβενίρς», περιγράφουν μια ελληνική πραγματικότητα, άκρως συντηρητική, που θεωρεί ότι η προσκόλληση στην κακότεχνη αναπαραγωγή αρχαιοπρεπών συμβόλων και η υιοθέτηση ψευδεπίγραφων μιμήσεων εικόνων του δυτικού πολιτισμού της προσδίδει την αυτάρκεια και το κύρος, που φαίνεται ότι αναζητά. Παρελαύνουν μέσα σ΄ αυτές κατασκευές που μιμούνται αρχαία μνημεία και αγάλματα, αναπαραστάσεις διάσημων τοπιόσημων, εκκλησίες που μοιάζουν μινιατούρες στην μέση του πουθενά (ποιους πιστούς προσκαλούν άραγε;), καθώς και σύμβολα που, με αφορμή τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στο θέμα της ονομασίας της Βόρειας Μακεδονίας, έγιναν αντικείμενα φιλονικίας. Στις εικόνες αυτές, που περικλείονται σε τετράγωνο κάδρο, παρά την αυστηρότητά του, θα μπορούσε να αναγνωσθεί η παιγνιώδης, σχεδόν ειρωνική, διάθεση του φωτογράφου. Η επίκληση του παρελθόντος, το λοξό δυτικότροπο βλέμμα και η επίφαση του θρησκευτικού στοιχείου αποτελούν το τρίπτυχο, που διατρέχει ένα μεγάλο μέρος της αποπροσανατολισμένης ελληνικής κοινωνίας. Η υπερβολή της χρήσης τους δηλώνει ασφαλώς πεποιθήσεις και αυθαίρετες, αντικρουόμενες πολλές φορές, υιοθετημένες ταυτότητες. Όλα χωράνε και τίποτε δεν ταιριάζει. Η σειρά αυτή είναι στα όρια της πολιτικής φωτογραφίας, καθώς καταγράφει και σταχυολογεί αυτό που προσδοκά να είναι, μέσα από την χρήση συμβόλων, η δημόσια εικόνα του «σύγχρονου» Έλληνα και το πώς ο ίδιος συνυπάρχει με τον δημόσιο χώρο. Είναι η εικόνα που ο ίδιος κατασκευάζει, με την χρήση παλιακών και ετερόφωτων στερεότυπων, που εκτιμά ότι ανακλούν την αίγλη ενός συντελεσμένου πολιτισμού, ως ανεπάρκεια για την δημιουργία ενός νέου.
Αλέκα Τσιρώνη
Το Photometria International Photography Festival επιστρέφει για 13η χρονιά, θέτοντας ως εναρκτήριο πομπό, για 4η συνεχή χρονιά, τον διαγωνισμό κινούμενης εικόνας, Photometria in Motion. Με σκοπό την ανάδειξη νέων τρόπων αξιοποίησης της εικόνας, σας προσκαλεί να καταθέσετε το έργο σας στις κατηγορίες: Animation, Video Art και Ταινίες Μικρού Μήκους.
Οδηγίες
Η υποβολή των έργων θα διαρκέσει από 01/08/2020 έως και τις 30/09/2020. Οι περίοδοι υποβολής έργων χωρίζονται ως εξής:
♦ 01/08 – 20/8: δωρεάν συμμετοχή
♦ 21/08 – 10/9: 10 €
♦ 11/09 – 30/09: 25 €
Από τους συμμετέχοντες ζητείται η ηλεκτρονική κατάθεση έργου/ων, ελεύθερης θεματογραφίας, στα οποία θα πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα κατεβάσματος, με μέγιστη διάρκεια τα τριάντα λεπτά (30′), καθώς και ένα σύντομο περιγραφικό κείμενο του έργου. Εάν η επίσημη γλώσσα ομιλίας δεν είναι η ελληνική, τότε θα πρέπει επίσης να κατατεθεί το απαραίτητο υλικό ελληνικών ή αγγλικών υποτίτλων.
Η επιλογή των έργων θα γίνει από τους: Δανάη και Δημήτρη Αγναντή, βασιζόμενη στη συνάφεια της περιγραφής της ιδέας με την εκτέλεσή της. Τα επιλεγμένα έργα θα παρουσιαστούν, στα πλαίσια της επερχόμενης διοργάνωσης, σε μέρη και ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν.
Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν στην ιστοσελίδα (www.photometria.gr) και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του φεστιβάλ.
Ακολουθείστε τον παρακάτω σύνδεσμο για να συμπληρώσετε τη φόρμα συμμετοχής:
https://www.photobookstore.gr/index.php?route=product/product&path=60&product_id=62
Όροι & Προϋποθέσεις
1. Τα έργα θα πρέπει να είναι προϊόν του συμμετέχοντα.
2. Σε περιπτωσή που τα έργα απεικονίζουν άτομα εν αγνοία τους ή χωρίς την έγκρισή τους, η ευθύνη έγκειται αποκλειστικά στον δημιουργό στον οποίο ανήκει το έργο και όχι στο Photometria International Photography Festival.
3. Το Photometria International Photography Festival έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τα επιλεγμένα έργα σε μελλοντικές προωθητικές ενέργειες του φεστιβάλ.
4. Τα επιλεγμένα έργα θα κρατηθούν στο αρχείο της διοργάνωσης, η οποία διατηρεί το δικαίωμα διαχείρισής τους και μελλοντικής, πιθανής επανέκθεσής τους, με αναφορά πάντα, στον δημιουργό του κάθε έργου.
5. Τα πνευματιικά δικαιώματα του κάθε έργου ανήκουν στο δημιουργό τους.
Η υποβολή της φόρμας συμμετοχής στον διαγωνισμό Photometria in Motion, που διοργανώνεται στα πλαίσια του 13ου Photometria International Photography Festival, σημαίνει αυτομάτως την αποδοχή των όρων και προυποθέσεων που έχουν τεθεί παραπάνω.
3ο Ανοιχτό Κάλεσμα Έργων Κινούμενης Εικόνας
Animation – Video Art – Shot Films
Στα πλαίσια της 12ης διοργάνωσης και με σκοπό την ανάδειξη νέων τρόπων αξιοποίησης της εικόνας, σας παρουσιάζουμε τις προβολές που επιλέχθηκαν από τις συμμετοχές του 3ου ανοιχτού διαγωνισμού Animation, Video Art και Ταινιών Μικρού Μήκους.
Animation
Soup, 4’30’’, Παναγιώτης Χαραλάμπους
Red Lion, 5’22’’, Ολίβια Χατζηιωάννου
Almost There, 8’44’’, Nelly Michenaud
Black Dog, 15’, Joshua Tuthill
Video Art
I will go backwards of our path, 2’50’’, Mattia Biondi
Digital Choregraphy, 7’36’’, Ndoho Ange
Temporary Solution for the Permanent Problems: #1, 11’14’’, Jihea Han
Two, 8’4’’, Βασίλειος Παπαϊωάννου
Stage of History, 6’15’’, Sahand Sarhaddi
One Thousand & Seven, 14’27’’, Eyal Segal
The Future of Human Nature, 13’27’’, Raechel Teitelbaum
Ταινίες Μικρού Μήκους
Raheel, 29’59’’, Ayat Asadirahbar
My Theatre, 4’56’’, Kazuya Ashizawa
Howling, 8’16’’, Parsa Bozorgani
D-Obsession, 10’16’’, Diana Chemeris
Slaughter, 13’13’’, Saman Hosseinpuor
Above Us Only Sky, 28’53’’, Arthur Kleinjan
Frames, 11’5’’, Farhad Pakdel
Faces Without Visage, 7’47’’, Hesam Rahmani
The Silence of God, 4’46’’, Ehsan Shahhosseini
Elephant Bird, 15’40’’, Masoud Soheili
The Bird Room, 27’, Noemi d’ Ursel
The Immaterial Man, 18’57’’, Aimilios Velia
Were You There?, 6’47’’, Στέλλα Γιαννακούδη
Απάγκειο, 6’8’’, Κωνσταντίνος Σοφοκλής Κωνσταντίνου
Έλα Πάλι Μπαρ, 19’54’’, Κατερίνα Μαρκουλάκη
The Void Between Things, 20’53’’, Ανδρέας Παππάς
Stigma, 9’21’’, Κυριάκος Ρόντσης
No beginning, No end (Zero), 14’30’’, Φάνης Τοψαχαλίδης
Sudden Storm, 14’5’’, Εύα Τρουπιώτη
